داوران جشنواره
داوران بخش مسابقه بین‌الملل (سینمای سعادت)
جیووانی اسپانیولتی
جیووانی اسپانیولتی متولد ۱۹۴۹ در میلان است و در رم و در دانشگاه فرایه برلین تحصیل کرده است. او مطالعات آلمانی را در دانشگاه اسپیناتزا رم با درجه عالی به پایان رساند و از سال ۱۹۹۱ در همان دانشگاه به تدریس «سینما و نقد» مشغول است. او همچنین از نوامبر سال ۲۰۰۰ استاد «سینما و نقد» دانشگاه تور ورگاتا در رم است و به‌عنوان متخصص در حوزه ارتباط ادبیات و سینما در سینمای ایتالیا، آلمان و جهان، کتاب‌ها و مقاله‌های متعددی (حدود ۵۰) را تالیف و ویرایش کرده است. علاوه بر آن، او ویراستاری دو مجموعه کتاب سینمایی را برعهده داشته و برای مجلات و نشریات نقد فیلم سینمایی مانند «بیانکو و نرو»، «سینه‌فروم»، «سینو سینما»، «فیلم»، «مانیفستو»، «ماتینو»، «ریناشیتا»، «روزنامه آلمان جنوبی» چاپ مونیخ، «فرانکفورتر روندشاو» چاپ فرانکفورت و «رادیو رای ۳» مقاله‌ها و یادداشت‌های متعددی تهیه کرده است.
او همچنین در سال ۱۹۸۹ در کارگردانی مستندی در مورد برناردو برتولوچی با نام «از پارما تا پکن» برای تلویزیون آلمان همکاری کرد و مشاور بسیاری از جشنواره‌های فیلم ایتالیایی (سالسومجوره، تائورمینا، تورین و ونیز) و جشنواره‌های فیلم آلمانی (برلین فروم و مونیخ) بوده است. او از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ مدیریت هنری جشنواره بین‌المللی فیلم پسارو و از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۵ ریاست «انجمن جشنواره‌های ایتالیایی فیلم Afic» را بر عهده داشت.
او از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۱ دبیر بخش یادداشت‌های سینمایی ۳۰ نسخه از مجله «کلوزآپ» و سردبیر مجله اینترنتی «کلوزآپ» از سال ۱۹۹۸ به بعد بوده است. اسپانیولتی عضو هیئت علمی انجمن «پیر پائولو پازولینی» در بولونیا و «مدرسه سینمایی جان ماریا ولونته» در رم است.
محمود کلاری
محمود کلاری متولد ۱۳۳۰ در تهران عکاس، مدیر فیلمبرداری، بازیگر و کارگردان ایرانی است. او دوره تخصصی شناخت و تکنیک عکاسی را در نیویورک گذرانده و در آژانس بین‌المللی عکس خبری سیگما در پاریس عکاسی کرده است. او اولین نمایشگاه عکس خود را با عنوان حکایت تنهایی آدم در سال ۱۳۵۵ در تهران برگزار کرد.
کلاری در سال ۱۳۵۹ یکی از ۱۵ عکاس برتر سال توسط مجله تایم شناخته شد و عکس‌های او در مجلات فرانسوی، آلمانی و آمریکایی چاپ شده است. کلاری به ایران بازگشت و از سال ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۵ به‌عنوان دبیر واحد عکاسی تلویزیون فعالیت کرد. او به‌عنوان استاد مهمان در دانشگاه تهران عکاسی خبری تدریس می‌کرد.
کلاری فعالیت حرفه‌ای سینمایی‌اش را در سال ۱۳۶۳ با فیلمبرداری فیلم «جاده‌های سرد» آغاز کرد. از میان آثاری که محمود کلاری مدیریت فیلمبرداری آن‌ها را بر عهده داشته است، می‌توان به فیلم نامزد اسکار «بچه‌های آسمان» اثر مجید مجیدی و همچنین فیلم برنده اسکار «جدایی نادر از سیمین» اثر اصغر فرهادی اشاره کرد.
او همچنین موفق به دریافت جایزه اومبای طلایی برای فیلم «ابر و آفتاب» از جشنواره بین‌المللی فیلم ماردل پلاتا آرژانتین شده است.
جوانا کاس کراوزه
جوانا کاس کراوزه یکی از مهم‌ترین کارگردانان سینمای معاصر لهستان است. او بیش از ۲۰۰ جایزه لهستانی و بین‌المللی برای فیلم‌هایش دریافت کرده است؛ «نیکیفور من»، «میدان رهایی‌بخش»، «پاپوشا»، «پرندگان در کاگولی آواز می‌خوانند». او فارغ‌التحصیل رشته مطالعات زبان عبری و لهستانی است، اما از همان زمان هم به سینما علاقه‌مند بود. او در سال ۱۹۹۷ دستیار یاروسلاو ژامویدا در فیلم «گرگ‌های جوان ۲/۱» و دستیار لیدیا آمیکو در درام تلویزیونی «درهم‌وبرهم» بود. ملاقات با کژیشتف کراوزه، مهم‌ترین فیلم‌ساز لهستان، اتفاق سرنوشت‌سازی در کارنامه او بود.
در سال ۱۹۹۶ در فیلم «بازی‌های خیابانی»، تریلری درباره تاثیر سرویس مخفی لهستان سوسیالیستی در دهه ۹۰، دستیار او بود. در همان زمان، ایده ساخت «نیکیفور من» در ذهنش نقش بست؛ داستان یک نقاش بدوی‌گرای فعال در کراینیتسا در نیم‌قرن پیش که موفق‌ترین فیلم جشنواره لهستان در دهه ۹۰ بود. این فیلم در جشنواره کارلووی واری جوایز متعددی ازجمله بهترین فیلم و بهترین کارگردان را از آن خود کرد. فیلم‌های بعدی او هم – «میدان رهایی‌بخش»، «پاپوشا» و «پرندگان در کاگولی آواز می‌خوانند» – توجه منتقدان، تماشاگران و جشنواره‌ها را به خود جلب کردند.
آثار او همیشه در طلب سوژه‌ها، فرم‌ها و چالش‌های جدید هستند. او در فیلم‌های «نیکیفور من» و «پاپوشا»، دنیای جادویی هنر و هنرمندان را درمی‌نوردد. «میدان رهایی‌بخش»، پیچیدگی‌های روابط بین فردی را نمایش می‌دهد و «پرندگان در کاگولی آواز می‌خوانند» روایت‌گر داستان نسل‌کشی رواندا، دل‌بستگی‌های شخصی و کشف خود در سفری مخاطره‌آمیز است. جوانا ترجیح می‌دهد به جای گام نهادن در مسیری مشخص و تعالی در آن، اثری غیرمعمول بسازد که زاده تلاش‌های فراوان است.
میلچو مانچفسکی
نخستین فیلم میلچو مانچسفکی، «پیش از باران»، «یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های اول ساخته‌شده در تمام طول تاریخ سینما» (آنت اینزدورف) و «یکی از مهم‌ترین فیلم‌های دهه» (ان کیبی) خوانده شده است. روزنامه نیویورک‌تایمز این فیلم را در فهرست «بهترین ۱۰۰۰ فیلمی که تاکنون ساخته شده‌اند» قرار داد. این فیلم برنده شیر طلای جشنواره جهانی فیلم ونیز، جایزه بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان از جوایز فیلم مستقل اسپیریت و نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان شد و بیش از ۳۰ جایزه دیگر کسب کرد. کارنامه حرفه‌ای مانچفسکی شامل فیلم‌های بلند «غبار»، «سایه‌ها»، «مادران» و «بیکینی مون» و فیلم‌های کوتاه «پایان زمان»، «پنج‌شنبه»، «مقدونیه بی‌زمان»، «تنسی» و «۱ متر و ۷۳» می‌شود که همگی جوایز جهانی متعددی را کسب کرده‌اند و همچنین کارگردانی یک قسمت از مجموعه تلویزیونی «وایر»، محصول شبکه اچ.بی.او است. فیلم‌های او «به واسطه بازی شخصی‌اش با زمان، فضا و احساسات جایگاهی ویژه در تاریخ سینما دارند.» (کیت براون)
راجر ایبرت درباره او نوشته است: «کارهای نظیر این به من انگیزه می‌دهند. آن‌ها به ما یادآوری می‌کنند که سینما می‌تواند چه مرزهایی را درنوردد.» «ترکیب خاص او از تجربه‌گرایی، شاعرانگی، احساسات و تلاش دائم او برای این‌که تماشاگران را همواره در درک و کشف معنای صحنه‌ها دخیل کند، ستایش‌برانگیز است.» (کانر مک‌گرادی)
او چند کتاب نوشته که شامل داستان و مقالات می‌شود و همچنین کتاب‌هایی از مجموعه عکس‌ها و نمایش‌های اجراشده‌اش نیز منتشر شده‌اند. او مدرس کارگردانی سینماست.
مریلا زارعی
مریلا زارعی متولد ۱۳۵۳ در تهران، فارغ‌التحصیل دانشگاه آزاد در رشته صنایع غذایی است. او به واسطه کلاس‌های بازیگری عزت‌الله انتظامی به سینما علاقه مند شد. اولین حضور او جلوی دوربین سریال تلویزیونی «کارآگاه» به کارگردانی حسن هدایت در سال ۱۳۷۳ بود و پس از آن با محمد رحمانیان در مجموعه دیگری به نام «هوای تازه» همکاری کرد. در سال ۱۳۷۴در اولین فیلم سینمایی‌اش «پاتک» (علی‌اصغر شادروان) ایفای نقش کرد.
زارعی با نقش‌آفرینی کوتاه اما تاثیرگذارش در «سربازهای جمعه» (۱۳۸۲) ساخته مسعود کیمیایی اولین سیمرغ بلورین بازیگری‌اش را گرفت. او در سال ۱۳۹۲ این‌بار سیمرغ بلورین بازیگر زن نقش اول را برای فیلم «شیار ۱۴۳» از جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. زارعی با فیلم‌سازانی مثل رضا میرکریمی («دختر») اصغر فرهادی («جدایی نادر از سیمین»، «درباره الی…») ابراهیم حاتمی‌کیا («دعوت»، «چ»، «بادیگارد»)، عباس کیارستمی («شیرین») و تهمینه میلانی («دو زن»، «واکنش پنجم») همکاری کرده است.
آدور گوپالاکریشنان
متولد سال ۱۹۴۱ و یکی از چهره‌های برجسته و اصلی سینمای نوین هندوستان، تاکنون ۱۲ فیلم بلند داستانی نوشته و کارگردانی کرده است. او تاکنون در تمامی جشنواره‌های مهم جهانی حضور داشته. او تاکنون شش بار جایزه منتقدان جهانی فیلم را کسب کرده. پنج بار نیز جایزه بهترین کارگردانی را در داخل کشورش به دست آورده. جایزه انستیتوی فیلم بریتانیا (BFI) به‌عنوان خلاقانه‌ترین و ناب‌ترین فیلم در سال ۱۹۸۲ را برای فیلم «تله موش» (Elippathayam) برده. نشان لژیون افتخار دولت فرانسه: فرمانده در رشته هنر و ادبیات (۲۰۰۴) و جایزه دادا پالکه را نیز که عالی‌ترین افتخار ملی در سینمای هند است، به دست آورده (۲۰۰۵). نشان ارزشمند غیرنظامی پادما ویبهوشان را نیز کسب کرده (۲۰۰۶).
تاکنون برنامههای مرور بر آثار او در مراکز مختلفی در جهان برگزار شده، ازجمله در موسسه اسمیتسونیان در واشنگتن، سینماتک پاریس، در شهر لاروشی در فرانسه، پسارو، مرکز لینکلن در نیویورک، فریبورگ، لیون، لیوبلیانا، مونیخ و… او داور جشنواره‌های ونیز، سنگاپور (رئیس هیئت داوران)، هاوایی، فریبورگ (رئیس هیئت داوران)، اسکندریه (رئیس هیئت داوران)، دهلی نو، سوچی، شانگهای، دبی (رئیس هیئت داوران)، قاهره (رئیس هیئت داوران)، وایادولید (رئیس هیئت داوران)، گؤا (رئیس هیئت داوران) و… بوده است. او موفق به کسب جایزه یک عمر دستاورد هنری در جشنواره‌های قاهره، دنور، نیوجرسی، کلمبو، پونا و مامی فست شده است. او مدرک دکترای افتخاری از دانشگاه‌های مهاتما گاندی در کرالا و ویزواب‌هاراتی را گرفته و چند کتاب درباره سینما تألیف کرده است.
دیمیتری آتانیتیس
دیمیتری آتانیتیس کارگردان سینما و زاده آتن است و در همین شهر سینما و معماری خوانده. آخرین فیلم او، «نامرئی» (۲۰۱۴)، ۱۴ جایزه کسب کرده و در بیش از ۴۰ جشنواره به روی پرده رفته است. نخستین فیلم او، «بدرود برلین» (۱۹۹۴)، جایزه ویژه هیئت داوران را کسب کرد و به‌خاطر نگاه خلاقانه‌اش، شایسته توجه ویژه از جشنواره جهانی فیلم تسالونیکی شد. دومین فیلم بلندش، «بدون هم‌دردی با شیطان» (۱۹۹۷)، نامزد دریافت جایزه اسکندر طلایی و برنده جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره جهانی فیلم تسالونیکی شد.
سایر ساخته‌هایش شامل «رویای نیمه‌شب تابستان در آتن» (۱۹۹۹)، اقتباسی جدید از نمایشنامه شکسپیر، «۲۰۰۰ و ۱ نما» (۲۰۰۱) – داستانی تخیلی درباره هزاره بود که بیل موسولیس، منتقد فیلم اتریشی در وب‌سایت سنسز آو سینما آن را یکی از بهترین ۱۰ فیلم جهان خواند-، «قاره آتن» (۲۰۰۵) – یک فیلم داستانی که در طول برگزاری المپیک و در زمان واقعی فیلمبرداری شده- و «سه روز خوش‌بختی» (۲۰۱۲) می‌شود.
او در عین‌حال فیلمنامه‌نویس و تهیه‌کننده فیلم‌هایش نیز هست. نخستین کتابش، «مواجهه سرّی» (۲۰۱۷) چند ماه پیش منتشر شد. همچنین چیدمان ویدیویی تحت عنوان «زیرزمین آتن» (۲۰۱۷ – ۲۰۱۲) در چندین نگارخانه هنری اجرا شده است.
داوران بخش جلوه‌گاه شرق (پانورامای فیلم‌های کشورهای آسیایی و اسلامی)
عمار جمال
عمار جمال در تاریخ ۲۸ دسامبر سال ۱۹۶۸ در شهر بغداد در کشور عراق متولد شد و ۲۲ سال است که به‌عنوان فیلم‌بردار مشغول به کار است. او دیپلم فیلمبرداری خود را در سال ۱۹۹۷ از آکادمی فیلم آلمان در پوتسدام گرفته و دوره آموزشی لنزها را در فوجینون در توکیو به اتمام رسانده. او تاکنون مدیر فیلمبرداری چندین مستند داخل و خارج از کشور عراق بوده و همچنین به‌عنوان فیلم‌بردار در مناطق ممنوعه عراق و برای چندین شبکه ماهواره‌ای (الجزیره، سی.ان.ان ترکیه، سی.ان.ان اسپانیا، شبکه ۴ انگلستان، شبکه دولتی روسیه، تلویزیون فرانسه) کار کرده است.
او فیلمبرداری چندین مستند برای شرکت‌های فیلم‌سازی عراقی را بر عهده داشته و همچنین فیلم‌بردار یک مستند درباره موسیقی در عراق بوده (۲۰۰۷). او مدیریت فیلمبرداری و نورپردازی فیلم سینمایی «خانه من روی گوگل ارث» به کارگردانی دنیا قبانی (۲۰۰۷) و فیلم سینمایی «احزان المطر» به کارگردانی احمد جمعه (۲۰۰۸) را نیز بر عهده داشته و مدیر فیلمبرداری شرکت فیلم‌سازی گرین‌لاین پروداکشن است. از دیگر فعالیت‌های او می‌توان به مدیریت فیلمبرداری مستند «اقلام رسس بلا رسس» به کارگردانی ولید فخرالدین اشاره کرد که در جشنواره فیلم مستند الجزیره در شهر دوحه برنده جایزه شده است (۲۰۰۸). او همچنین مدیر فیلمبرداری مستند «ماکو طبیب» به کارگردانی ولید فخرالدین و به تهیه‌کنندگی شبکه ماهواره‌ای الجزیره برای کودکان (۲۰۰۸) و فیلم‌بردار و دستیار مدیر فیلمبرداری دن سلزتمن و دوریاد منجم در فیلم ۳۵ میلی‌متری عراقی «پسر بابل» به کارگردانی محمد الدراجی و به تهیه‌کنندگی هیومن فیلم بریتانیا بوده است (۲۰۰۹).
او در حال حاضر مدرس فیلمبرداری در موسسه آموزش و ارتقای امور رسانه‌ای عراق (I.I.M.T.D) است و سابقه تدریس در برنامههای آموزش متحد را داشته است. همکاری مجدد او با دوریاد منجم در سمت دستیار مدیر فیلمبرداری و فیلم‌بردار در فیلم ۳۵ میلی‌متری عراقی «زیر شن‌های بابل» به کارگرانی محمد الدراجی و تهیه‌کنندگی هیومن فیلم بریتانیا برمی‌گردد (۲۰۰۹). مدیریت فیلمبرداری مستند «خاطرات شهر خاکستر» به کارگرانی ولید فخرالدین و رولا موفق برای شبکه ماهواره‌ای الجزیره برای کودکان از دیگر فعالیت‌های حرفه‌ای اوست. این فیلم تنها فیلم عربی حاضر در جشنواره فیلم مونترئال در سپتامبر سال ۲۰۰۹ بود. مدیریت فیلمبرداری فیلم «ارابه» (۲۰۱۲) و فیلم «شروق» (۲۰۱۴) به کارگردانی اینام عبدالمجید از کارهای بعدی او محسوب می‌شود. مدیریت فیلمبرداری فیلم سینمایی «خوشی‌ها و رنج‌ها» به کارگرانی محمد شکری جمال از آخرین کارهای او در مقام مدیر فیلمبرداری به حساب می‌آید. او عضو هیئت داوران چندین جشنواره بین‌المللی فیلم در عراق بوده است.
فرهاد اصلانی
فرهاد اصلانی سال ۱۳۴۵ در استان کردستان متولد شد. او دوره دو ساله کارگردانی و بازیگری را در زمینه تئاتر در فرهنگسرای نیاوران پشت سرگذاشت. او بازی در تئاتر را از سال ۱۳۵۷ آغاز کرده بود و از سال ۱۳۷۱ در نمایش‌های رادیویی حضور داشت. او در سال ۱۳۷۲ اولین بار در مجموعه تلویزیونی «همسایه‌ها» ایفای نقش کرد و سپس حضور در جلوی دوربین را در سال ۱۳۷۳ با فیلم «روسری آبی» ساخته رخشان بنی‌اعتماد ادامه داد.
او در سال ۱۳۹۰ در سه فیلم «خرس»، «زندگی خصوصی» و «من مادر هستم» خوش درخشید و توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را برای دو فیلم اول یادشده دریافت کند. همچنین او در سال ۱۳۸۹ سریال «مختارنامه» را روی آنتن داشت و توانست بازی ماندگاری را در نقش عبیدالله بن زیاد از خود به نمایش بگذارد.
اصلانی در سال ۱۳۹۵ با بازی درخشان خود در فیلم «دختر» اثر رضا میرکریمی، توانست اولین جایزه بین‌المللی خود را از سی‌وهشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو دریافت کند. همچنین جایزه بهترین بازیگر مرد چهل‌وهفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم گوا- هند را برای بازی در همین فیلم از آن خود کرد. او سومین جایزه بین‌المللی خود را برای این نقش‌آفرینی از جشنواره باتومی گرجستان دریافت کرد.
سالومه دموریا
سالومه دموریا متولد سال ۱۹۸۵ در آبخازیا، گرجستان است. او به واسطه وقوع جنگ استقلال در سال ۱۹۹۲ مجبور به ترک خانه به همراه خانواده شد و سال‌های بعد را در چندین شهر گرجستان و روسیه گذراند. در سال ۲۰۰۷ از دانشگاه دولتی سینما و تئاتر تفلیس در رشته بازیگری فارغ‌التحصیل شد. چند سال با تئاتر دراماتیک گوری همکاری کرد.
نخستین بار در فیلم «مرغ دریایی» (Chaika) به کارگردانی میگوئل آنخل خیمنز، فیلم‌ساز اسپانیایی – گرجستانی بازی کرد. تاکنون در چهار فیلم داستانی به‌عنوان یکی از بازیگران نقش‌های اصلی حضور داشته؛ «مردی از استپ» (Cholchu)، به کارگرانی شمیل علی‌اف، «خانه دیگران» (Skhvisi Sakhli)، ساخته روسودان گلورجیدزه و «۳۷»، به کارگردانی دیتو تسینیدتاتزه. او از سال ۲۰۱۳ عضو هیئت مدیره آکادمی فیلم گرجستان است
سوهان پانشا
سوهان پانشا (که نزد هواداران هندی بیشتر با نام سوسان پانچاچارام و در صنعت سینمای مالزی با لقب پانشا شناخته می‌شود) در شهر جوهوره برو متولد شد و از زمانی که به‌خاطر می‌‌آورد، شیفته سینما بود. نخستین بار وقتی چهار ساله بود، به یک دستگاه آپارات واقعی دست زد؛ زمانی که پدرش یک دستگاه آپارات ۳۵ میلی‌متری از رده خارج را که با چراغ مشعلی کار می‌کرد، به همراه یک حلقه فیلم به خانه آورد تا چهار فرزندش با آن بازی کنند. همین تجربه خام بعدتر برادر بزرگ‌تر پانشا، سانگاراسیوام، را ترغیب کرد تا در سال ۱۹۶۲ به همراه چند تن از دوستانش یک سینمای ۱۶ میلی‌متری غیردائمی را در یکی از محله‌های شهر جوهوره برو راه بیندازد که فیلم‌های ساخته‌شده در تامیل را نمایش می‌داد. آن‌ها معمولا فیلم‌ها را با خود به خانه می‌آوردند و برای خانواده به نمایش می‌گذاشتند. همین اتفاق به پانشا امکان داد تا به‌طور عملی با عملکرد آپارات‌های الکتریکی بل و هاول آشنا شود. همین موضوع پانشا را تشویق کرد تا در ۱۶ سالگی یک کلوب سینمایی در مدرسه (سکولا داتو جفر) راه بیندازد. در این کلوب سینمایی او به شکل منظم و هفتگی فیلم‌هایی را برای هم‌کلاسی‌هایش نمایش می‌داد.
در ۱۷ سالگی، پانشا به همراهی دو دوست دیگرش، راماسامی و مانیام، یک تالار شرکت کاپیتول را اجاره کردند تا دو بار در ماه فیلم‌های هندی و تامیلی نمایش دهند. بااین‌حال این کار چندان دوام نیاورد، چون سود چندانی برایشان نداشت. او سپس به‌عنوان کارشناس ملک به شهر کلونگ رفت و یک سال در آن‌جا کار کرد. یک سال هم در یک آژانس مسافرتی مشغول شد. در همان شهر کلونگ بود که پانشا به همراه یکی از برادرانش، سیوام و چند دوست شرکت پخش فیلمی تحت عنوان بنگاه هنرهای مالزی را تاسیس کرد. آن‌ها چند فیلم به زبان تامیلی خریدند و آن‌ها را برای نمایش به یک شرکت پخش فیلم به نام شرکت متحد فیلم‌های هندی با مسئولیت محدود (IFC) واگذار کردند که دفتر مرکزی‌اش در سنگاپور بود. با وجودی که درآمد حاصل از این کار خوب نبود، پانشا به سمت مدیر دفتر جدید آی.اف.سی در کوالالامپور منصوب شد. از این‌جا بود که او موفق شد با همکاری دوست قدیمی‌اش، راماسامی و برادرش، سیوام و دو شریک دیگر شرکت شخصی‌اش، آژانس سوهان را بنا کند. عمر این شرکت چندان طولانی نبود. اندکی بعد سوهان موویز فقط با مشارکت راماسامی تاسیس شد. شرکت پانشا فیلم پروداکشن کارش را در سال ۱۹۸۵ آغاز کرد که هدفش تولید فیلم بود، این شرکت سپس نامش را به برجایا فیلم پروداکشن تغییر داد و هنوز با این عنوان فعالیت میکند. پانشا هم‌چنان فعال است و چندین موسسه مردم‌نهاد را اداره میکند
احمد بویاچوغلو
احمد بویاچوغلو با مدرک پزشکی از دانشگاه آنکارا فارغ‌التحصیل شد و به مدت ۲۰ سال به‌عنوان جراح عمومی فعالیت می‌کرد. او از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۵عضو کمیته اجرایی جشنواره فیلم آنکارا بود و از سال ۱۹۹۵، دبیرکل جشنواره فیلم «بر روی چرخ‌ها» و همچنین رئیس انجمن سینمای آنکارا بوده و بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷، به‌عنوان نماینده ترکیه در کمپانی تولید و توزیع فیلم یوروایمیجز حضور داشته است.
داوران بخش فیلم‌های اول
محمدعلی باشه آهنگر
محمدعلی باشه آهنگر متولد ۱۳۴۱ دزفول، فارغ‌التحصیل کارگردانی سینما از دانشکده سینما تئاتر است. او فعالیت هنری‌اش را با نویسندگی، کارگردانی و بازیگری در تئاتر آغاز کرد و چندین فیلم کوتاه ۱۶ م.م و تعدادی فیلم مستند ساخت. آهنگر نخستین بار در سال ۱۳۷۷ به‌عنوان دستیار کارگردان با حمیدرضا آشتیانی‌پور در فیلم «شعله‌های خشم» همکاری کرد و سپس با نگارش فیلمنامه مشترکی با محمدرضا گوهری به نام «پرواز بر فراز بام‌ها» گامی دیگر نهاد.
او نخستین فیلم سینمایی خود را با نام «نیمه گمشده» در سال ۱۳۷۸ مقابل دوربین برد و سه سال بعد اثر بعدی خود «نبات داغ» را کارگردانی کرد. اما فیلمی که نگاه منتقدان و داوران جشنواره‌ها را بیش از قبل متوجه آهنگر کرد، «فرزند خاک» بود. این اثر سینمایی که به موضوع دفاع مقدس می‌پردازد، تصویری انسانی از دوران جنگ ایران و عراق به نمایش گذاشت. این فیلم جایزه بهترین فیلمنامه را از جشنواره فیلم فجر برای آهنگر به ارمغان آورد و همچنین یکی از رکوردداران دریافت جایزه در جشن خانه سینما بود.
«بیداری رویاها» و «ملکه» دیگر آثاری بودند که نگاه متفاوت آهنگر را به نمایش می‌گذاشتند و جوایزی از جشن خانه سینما و جشنواره‌های مختلف برای سازنده اثر به همراه داشتند. «سرو زیر آب» یکی از تحسین‌شده‌ترین آثار باشه آهنگر است که در جشنواره ملی فیلم فجر حضور داشت و در رشته‌های مختلف در این جشنواره نامزد دریافت جایزه بود و توانست سه سیمرغ بهترین طراحی صحنه، بهترین فیلمبرداری و بهترین فیلم از نگاه ملی را برای سازندگانش به همراه بیاورد.
برمک اکرم
برمک اکرم، کارگردان و مستندساز اهل کشور افغانستان، در سال ۱۳۴۵ در شهر کابل متولد شده است. او در حال حاضر در شهر پاریس در فرانسه زندگی میکند. این سینماگر افغان در سال‌هایی که در زمینه فیلم‌سازی مشغول به کار بوده، آثار زیادی ساخته است که از میان آن‌ها می‌توان به فیلم‌هایی چون «بچه کابل» و «وژمه، غزل نامه عشق افغانی» اشاره کرد.
«بچه کابل» که محصول سال ۲۰۰۸ است، در جشنواره‌های مختلفی شرکت داشته که ازجمله آن‌ها می‌توان از جشنواره فیلم ونیز یاد کرد.
او همچنین با «وژمه، غزل‌نامه عشق افغانی» برنده جایزه بهترین فیلمنامه در بخش سینمای جهانی در جشنواره فیلم ساندنس در سال ۲۰۱۳ شده و همچنین این اثر او نماینده کشور افغانستان در مراسم اسکار سال ۲۰۱۳ بود.
ویرا لانگرووا
دکتر ویرا لانگرووا منتقد، استاد دانشگاه در رشته سینما، برنامه‌ریز، برگزارکننده و مشاور جشنواره است. او دانش‌آموخته رشته نظریه فیلم و تئاتر در آکادمی هنر (براتیسلاوا، اسلواکی) و رشته مطالعات فرهنگی در دانشگاه چارلز (پراگ، جمهور چک) است. او سردبیر چندین نشریه فیلم در اسلواکی و چک است. پس از زندگی در قزاقستان و پاکستان، پایان‌نامه‌اش را درباره فیلم آسیا به پایان رساند. او نویسنده کتاب‌های «جغرافیای فیلم: سرزمین چین، هنگ‌کنگ، تایوان» و سفرنامه «اردو، پاردا و بورکا» است.
او برگزارکننده بخش سینمای قزاقستان زیر ذره‌بین (۱۹۹۹) و سینمای کردستان زیر ذره‌بین (۲۰۱۳) در جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی واری بود و هم‌اکنون برنامه‌ریز جشنواره فیلم هنری کوشیتسه (جمهوری اسلواکی) است. او عضو فدراسیون بین‌المللی منتقدان فیلم، هیئت داوران جشنواره بین‌المللی فیلم استانبول، جشنواره بین‌المللی فیلم هنگ‌کنگ، جشنواره بین‌المللی اسب طلایی تایوان، جشنواره بین‌المللی داخا (بنگلادش)، جشنواره بین‌المللی اشلینگل (کمنیتس، آلمان) است.
داوران بخش بین‌المذاهب
توماس کرول
دکتر توماس کرول متولد سال ۱۹۵۸ و ساکن برلین است و به‌عنوان رئیس شاخه بشارت/ تبلیغ معنوی در هامبورگ کار میکند. او همچنین مدرس کسبوکار و روش زندگی و فعال در حوزه مطالعات سینمایی است. به‌عنوان یکی از اعضای کمیسیون کاتولیک فیلم آلمان او تاکنون رئیس هیئت داوران کلیساها در جشنواره‌های برلین، لوکارنو و مونترئال بوده. او مولف چندین کتاب در حوزه «فیلم و الهیات» است، ازجمله یکی از مهم‌ترین رساله‌هایش درباره فیلم «بهشت بر فراز برلین»، ساخته ویم وندرس، تحت عنوان «بهشت بر فراز برلین – قداست‌نمایی امر سکولار؟ فیلم داستانی ویم وندرس به‌عنوان چالشی پیشاروی الهیات کاربردی» است.
محمدرضا زائری
محمدرضا زائری متولد سال ۱۳۴۹ در کرمان، روحانی و مدرس دانشگاه، در حوزه علمیه تحصیل و سپس مدرک دکترای علوم ادیان را از دانشگاه قدیس یوسف بیروت دریافت کرد. او مدرک کارشناسی فقه و مبانی حقوق اسلامی از مدرسه عالی شهید مطهری، کارشناسی ارشد فلسفه و حکمت اسلامی از دانشگاه آزاد اسلامی و کارشناسی ارشد روابط اسلام و مسیحیت از دانشگاه قدیس یوسف بیروت دارد.
علاوه بر فعالیت‌های گسترده‌ای که در مطبوعات طی سالیان گذشته داشته، ازجمله انتشار نشریاتی مثل نور صدا دوربین حرکت، خانه و خیمه مدتی هم به‌عنوان سردبیر روزنامه همشهری و همچنین مدیر مجموعه نشریات همشهری محله فعالیت کرده است. علاقه او به سینما موجب شد که در کلاس‌های بهرام بیضایی شرکت کند و این آشنایی با سینما و ادبیات نمایشی او را به سوی فعالیت و همکاری با جشنواره‌ها سوق داد. او به‌عنوان داور با جشنواره سینمایی عمار (۱۳۹۲) و جشنواره فیلم و عکس دانشجویی (۱۳۷۵) همکاری کرده است.
والری بو دو مارناک
والری دو مارناک ساکن پاریس در فرانسه، متولد سال ۱۹۶۶ و دانش‌آموخته مدرسه اِسِک (مدرسه عالی کسبوکار) است. او مدرک کاشناسی ارشدش در رشته مدیریت نهادهای فرهنگی را از دانشگاه دَفن در پاریس دریافت کرده. بعد از فعالیتی ۲۰ ساله در رسانه‌ها در حوزه کسبوکار و سپس کار در حوزه نشر، هم‌اکنون به‌عنوان منتقد فیلم با وب‌سایت سیگنیس SIGNIS.net (جامعه کاتولیک جهانی در امر ارتباطات) کار و همچنین جلسات نقد و بررسی سینمایی را برای چند موسسه برگزار میکند. او تاکنون به‌عنوان داور سیگنیس در جشنواره‌های جهانی فراوانی ازجمله کن و فرایبورگ حضور داشته است.
داوران نتپک
رامان چاولا
رامان چاولا بیش از ۳۰ سال است که در حوزه سینما و تلویزیون فعالیت میکند. او به مدت ۱۰ سال در سمت قائم‌مقام وابسته فرهنگی (سینما و تلویزیون) در بخش فرهنگی سفارت فرانسه در هند مشغول به کار بود و سپس به‌عنوان مدیر اجرایی و یکی از بنیان‌گذاران یک ورک‌شاپ خلاقانه در حوزه سینما، تلویزیون و تئاتر تحت عنوان «مدرن تایمز» فعالیت کرد. رامان پیش‌تر معاون ارشد مدیریت (بخش خانه فیلم) کارشناسان هنر شهر اوسین (Osian’s Connoisseurs of Art) بود که وظیفه برگزاری برنامه مشهور فیلم‌دوستان شهر اوسین (Osian’s-Cinefan) و جشنواره فیلم‌های آسیایی و عرب (Festival of Asian and Arab Cinema) را که توسط آرونا وسودوف بنا شده بود، بر عهده داشت.
رامان به شکلی فعال در برنامه‌ریزی، انتخاب و نمایش فیلم‌ها در برنامه فیلم‌دوستان شهر اوسین حضور داشت و جزو هسته مرکزی تیمی بود که وظیفه اداره و برنامه‌ریزی جشنواره فیلم شهر اوسین (OCFF) را بر عهده داشت. او مسئول انتخاب فیلم‌های منطقه آسیای جنوبی در جشنواره ابوظبی از سال ۲۰۱۰ تا تعطیلی این جشنواره در سال ۲۰۱۴ بود. از آن زمان تاکنون او به جشنواره‌های فیلم در خارج از هندوستان مشاوره می‌دهد. در حال حاضر رامان مشاور جشنواره فیلم الجونه در مصر است. نخستین دوره این جشنواره در روز ۲۹ سپتامبر سال ۲۰۱۷ به پایان رسید. او تهیه‌کننده اجرایی و تهیه‌کننده خلاق چندین مستند تلویزیونی بوده که در هندوستان برای شبکه‌هایی چون آرته، دیسکاوری، ت. اف . ۱، دوردارشان، ان.بی.سی و… ساخته شده‌اند.
او همچنین تهیه‌کننده اجرایی فیلم «سایه‌ها در تاریکی» ساخته پانکاج بوتالیا و فیلم داستانی «سکوت دست‌یافتنی»، ساخته جاهار کونانگو بود که «سکوت دست‌یافتنی» موفق به کسب چندین جایزه در جشنواره‌های جهانی شد. او همچنین با نتپک (NETPAC) (شبکه ارتقای سینمای آسیا) همکاری میکند و به‌عنوان داور نتپک در جشنواره‌های جهانی فیلم ازجمله جشنواره روتردام، جشنواره فیلم اوراسیا، جشنواره آنتالیا در ترکیه، جشنواره شب‌های تیره در تالین کشور استونی جشنواره فیلم‌های آسیایی، جشنواره جهانی فیلم کرالا در شهر تیرووانتورام در کشور هند و… حضور داشته است. همچنین رامان بنیان‌گذار گروه تئاتر چینگاری است و با این گروه تئاتری که از گروه‌های اصلی نمایشی در شهر دهلی است، همکاری میکند. این گروه بسیار فعال است و تاکنون اجراهایی از نمایشنامه‌های مشهور به قلم مولیر، ژنه، بکت، گریتیش کارناد، پیراندلو، برشت، فریش و… را به روی صحنه برده است. او به زبان‌های انگلیسی، هندی و فرانسه مسلط است
حبیب احمدزاده
حبیب احمدزاده متولد سال ۱۳۴۲ در آبادان، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر تهران و دکترای پژوهش هنر از دانشگاه تربیت مدرس است. او در عرصه ادبیات و هنر پایداری فعالیت‌های گسترده‌ای دارد و تالیفات متعددی به قلم او منتشر شده است. فعالیت احمدزاده در سینما از سال ۱۳۷۶ با همکاری با ابراهیم حاتمی‌کیا به‌عنوان مشاور فیلمنامه آغاز شد.
احمدزاده برای فیلمنامه «اتوبوس شب» ساخته کیومرث پوراحمد در سال ۱۳۸۵ تندیس جشن خانه سینما را دریافت کرد. او به‌عنوان کارگردان سه مستند در کارنامه دارد: «آخرین تیر» «موج زنده» و «بهترین مجسمه دنیا» که دپیلم افتخار جشنواره سینما حقیقت برای بهترین فیلم مستند و جایزه سوم بخش مستند جشنواره ملی فیلم دفاع مقدس را دریافت کرد.
آصیف رستم‌اف
آصیف رستم‌اف، متولد سال ۱۹۷۵، فیلم‌ساز اهل آذربایجان است که تحصیلات آکادمیک خود را در رشته فرهنگ در دانشگاه باکو به اتمام رساند و سپس کار خود را برای تلویزیون ملی این کشور آغاز کرد. او را به خاطر فیلم‌های مستندی که ساخته می‌شناسند و همچنین ساخت فیلم‌های کوتاه متعددی را در کارنامه خود دارد. رستم‌اف پس از آن‌که آندراس اونگربوک، فیلم‌ساز اتریشی به دلیل کسالت و بیماری امکان سفر به ایران و داوری در جشنواره جهانی فیلم فجر را از دست داد، به جمع داوران بخش نتپک اضافه شد.