نرگس آبیار، کارگردان، نویسنده و فیلمنامه‌نویس متولد سال ۱۳۵۰ در یزد است. او که دانش‌آموخته زبان و ادبیات فارسی است از معدود کارگردانان زن سینمای ایران است که موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم فجر شده است. او در مقام نویسنده مجموعه داستان و رمان‌های زیادی منتشر کرده و گاه براساس نوشته خود همچون کتاب »نفس» و «شیار 143» آثار سینمایی تولید کرده است.

آبیار در سال 1391 اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان «اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌‎ترند» را ساخت. «شیار 143» دومین فیلم بلند این کارگردان است که موفقی‌تهای زیادی در داخل و خارج از کشور برای آبیار به همراه آورد. حضور در30 جشنواره بین‌المللی و دریافت 16 جایزه و استقبال در گیشه از جمله موفقیت‌های این فیلم است.

فیلم سوم آبیار با عنوان «نفس» به عنوان نماینده ایران به آکادمی اسکار معرفی شد و جایزه کارگردانی جشنواره تالین را برای او به همراه داشت. این فیلم در سی و چهارمین جشنواره ملی فیلم فجر هم دو جایزه کسب کرد. «شبی که ماه کامل شد»، چهارمین فیلم بلند سینمایی آبیار، شش سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر از جمله سیمرغ بلورین بهترین فیلم و کارگردانی را به نام خود و سازنده‌اش ثبت کرد.

پیتر فلایشمان در سال ۱۹۳۷ در زوایبروکن آلمان به دنیا آمد. او بعد از تحصیلات فیلم در مونیخ و پاریس، چند فیلم کوتاه و فیلم کودک ساخت. فلایشمان برای فیلم «الکساندر و ماشین بدون چراغ» جوایزی در ونیز و تهران برد و جایزه فیلم کودک آلمان را برای فیلم «پاییز گاملرها»، مستندی درباب تقابل بین نسل‌ها در آلمان و خارج از کشور برد. اولین فیلم بلند فلایشمان صحنه های شکار در باواریای سفلی» (1969) یکی از اولین موفقیت‌های سینمای آلمان در سطح جهانی بود. فلایشمان در سال 1969 کمپانی تولید فیلم «هله لویا» را به همراه فولکر اشلوندورف بنیان نهاد که به او این امکان را داد دومین فیلم بلندش، «فلاکت» را به تهیه‌کنندگی خودش بسازد.

فیلم‌های فلایشمان همه در مورد آدم‌های غریبه و خارجی و واکنش جامعه است که به واژگونی خوب و بد می‌انجامد. تازه‌ترین فیلم او «دوست من، قاتل» یک مستند بلند درباره دزدی به نام برنارد کیمل است. او در سال 1980 به عنوان رئیس مجمع نویسندگان اروپا انتخاب شد.

لابینا میتوسکا بازیگری را در سال ۱۹۹۳ با ایفای نقش زامیرا در فیلم «پیش از باران» میلچو مانچفسکی، برنده شیر طلای جشنواره ونیز، آغاز کرد. در سال 1996 همکاری موفقی با مایکل وینترباتم داشت. پس از «به سارایوو خوش آمدی» در فیلم «من تو را می‌خواهم» جلوی دوربین این کارگردان رفت. به خاطر این همکاری‌ها، میتوسکا جایزه شوتینگ استارز برلیناله سال 1998 را از آن خود کرد. فعالیت او به عنوان بازیگر در تمام اروپا ادامه پیدا کرد و بیش از ۳۰ نقش در آلمان، جمهوری چک، ترکیه، ایتالیا، بلغارستان و اسلوونی ایفا کرده است. در سال ۲۰۰۱ لابینا و خواهرش تئونا و برادرشان ووک استودیوی فیلم‌سازی «سیسترز اند برادر میتوسکا» را تأسیس کردند. لابینا مسئول پروداکشن در این کمپانی است. تمامی فیلم‌هایی که او تهیه کرده است، از جمله «چطور یک قدیس را کشتم»، «من اهل تیتو ولز هستم»، «زنی که اشک‌هایش را برس پاک کرد» و «وقتی روز نامی نداشت» به کارگردانی تئونا میتوسکا در اروپا ساخته شده‌اند و همگی در جشنواره‌های متعدد حضور موفقی داشته‌اند. در سال 2016 برادر و خواهران میتوسکا فیلم «سیرانوادا» به کارگردانی کریستی پوپو را تهیه کردند که در جشنواره فیلم کن سال 2016 به نمایش درآمد و همین‌طور «تفریحات شبانه» به کارگردانی دامیان کوزوله که در جشنواره کارلووی واری جایزه گوی بلورین بهترین کارگردانی را دریافت کرد.

در حال حاضر استودیو فیلم‌سازی آ نها در مرحله پست پروداکشن انیمیشن کوتاهی است به نام «ادنا» به کارگردانی ووک و فیلم تازه‌ای از تئونا به نام «خدا وجود دارد و نامش پترونیا است» که در جشنواره فیلم برلین ۲۰۱۹ در بخش رقابتی به نمایش درآمد و دو جایزه از این جشنواره دریافت کرد و به‌زودی در ۳۰ کشور در سراسر دنیا اکران خواهد شد. تازه‌ترین فیلمی که تهیه کرده‌اند، اثر فیلم‌ساز بزرگ، نوری بیلگه جیلان، «درخت گلابی وحشی» است. او در سال 2014 در پلت‌فرم آشنایی با تهیه‌کنندگان جشنواره کن شرکت کرد و نماینده ملی EAVE و یکی از اعضای آکادمی فیلم اروپا نیز هست.

نوید محمدزاده، بازیگر تئاتر و سینما سال 1365 در ایلام متولد شد. این بازیگر جوان سینمای ایران جوایز معتبر جهانی همچون جایزه بخش افق‌های جشنواره ونیز و مراسم آسیاپاسیفیک را در کارنامه دارد. محمدزاده کار بازیگری را از دهه 1380 آغاز کرد و بعد از آنکه سال‌ها حضوری تحسین‌بانگیز روی صحنه تئاتر داشت، مقابل دوربین سینما قرار گرفت.

«عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان هرچند نخستین حضور محمدزاده در سینما نبود، اما بیش از کارهای قبلی، نام این بازیگر را در عرصه تصویر مطرح کرد. او برای «عصبانی نیستم» نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر شد و در ادامه دو سال متوالی در دوره‌های سی و چهارم و سی و پنجم برای دو فیلم «ابد و یک روز» و «بدون تاریخ، بدون امضا» سیمرغ بلورین جشنواره فجر را در دست گرفت.

او اولین جایزه بین‌المللی خود را برای فیلم «ناهید» از جشنواره براتیسلاوا دریافت کرد. حضور او در «بدون تاریخ، بدون امضا» از سوی بخش افق‌های جشنواره ونیز، مراسم آسیا پاسیفیک و جشنواره بین‌المللی فیلم براتیسلاوا اسلواکی، لاس پالماس و سلیمانیه عراق هم شایسته دریافت جایزه شناخته شد.

تازه‌ترین جایزه بین‌المللی او از جشنواره شب‌های سیاه تالین و برای بازی در «مغزهای کوچک زنگ‌زده» بوده است. او برای بازی در «متری شیش و نیم» و «سرخ‌پوست» هم نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر شد.

مظفر اوزدمیر، بازیگر، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس، در سال 1955 در گوموش‌هانه ترکیه به دنیا آمد. اوزدمیر که به عنوان سینماگری شناخته‌شده در ترکیه مشغول به کار است در رشته فنی تحصیل کرده است. این کارگردان در دوران جوانی تحصیلات خود را در رشته مهنسی زمین‌شناسی در دانشگاه فنی استانبول پشت سر گذاشت. پس از آن به عنوان پیمان‌کار در پروژه‌های بازسازی ساختمان‌های تاریخی مشغول به کار شد.

او تاکنون در سه فیلم به کارگردانی نوری بیگله جیلان بازی کرده است: «قصبه» (1997)، «ابرهای بهاری» (1999) و «فاصله» (2002)، که برای بازی در فیلم «فاصله» برنده جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره فیلم کن در سال 2003 شده است.

او اولین فیلم سینمایی خود را با نام «خانه» در سال 2011 نویسندگی و کارگردانی کرد. از دیگر فیلم‌هایی که او به عنوان بازیگر در آن‌ها حضور داشته، می‌توان به «سیاه و سفید» (2010)، «خانه» (2011) و «بوی خوش پول» (2018) اشاره کرد.

مایک فان دیم، متولد 1959 ، کارگردانِ برنده جایزه اسکار و فیلمنامه‌نویس است. او در سال 1989 از مدرسه فیلم آمستردام فارغ‌التحصیل شد و جایزه آکادمی فیلم دانشجویی را برای ساخت تریلر 45 دقیقه‌ای «آلاسکا» دریافت کرد.

اولین فیلم بلند او، «کاراکتر»، برنده جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان در سال 1998 شد. پس از آن و پس از یک وقفه 17 ساله در مسیر فیلم‌سازی او، مایک در سال 2015 به پرده سینماها بازگشت و برای ساختن کمدی-رمانتیک سیاه «شگفتی» جوایز متعددی را دریافت کرد. فیلم بعدی او «لاله‌ها» نام دارد که در سال 2017 ساخته شد؛ داستان تلخ و شیرین یک کشاورز هلندی که سعی در پرورش گل‌های لاله در گرمای سوزان جنوب ایتالیا دارد. این فیلم تاکنون در هشت جشنواره بین‌المللی موفق به کسب جایزه شده است.

وانگ ژیائوشوای به‌ عنوان یک کارگردان مؤلف، یکی از پیش‌گامان سینمای مستقل چین در دهه 1990 به ‌شمار می‌رفت و اکنون یکی از معدود سینماگران مشهوری است که به‌رغم رواج فیلم‌های تجاری در سینمای چین که بازارهای آن را به قبضه خود درآورده‌اند، هم‌چنان بر اصول هنری خود پای‌بند باقی مانده است.

او طی بیش از ۳۰ سال فعالیت حرفه‌ای خود، 13 فیلم را کارگردانی کرده است که از میان آن‌ها می‌توان به مستند «پرتره چینی» (2018) اشاره کرد که موضوع شهری‌سازیِ سریع در چین در پیش‌زمینه آن قرار دارد و به معضلاتی که مردم در این فرایند طی زندگی روزمره با آن‌ها مواجه می‌شوند، می‌پردازد. آخرین فیلم او با عنوان «تا دیدار بعد، پسرم» در تاریخ 22 مارس 2019 در چین به روی پرده رفته است.

سبک شخصیِ قدرتمند، دغدغه‌های عمیق برای وضعیت بشریت و تلاش و استمرار در فیلم‌سازیِ مستقل، باعث شده آثار وانگ چهار مرتبه در جشنواره فیلم کن (دو بار در بخش نوعی نگاه و دو بار در بخش رقابت اصلی)، دو مرتبه در برلیناله و هم‌چنین در جشنواره‌های ونیز و سن‌سباستین به نمایش درآید. او به دلیل فعالیت‌های هنری خود، نشان شوالیه هنر و ادبِ وزارت فرهنگ فرانسه را دریافت کرده است. اولین فیلم او در مقام کارگردان، «روزها»، در مجموعه‌ای در موزه هنرهای مدرن نیویورک نگه‌داری می‌شود. وانگ تاکنون موفق به کسب افتخارات برجسته‌ای شده که از جمله آن‌ها می‌توان به جایزه اصلی هیئت داوران برای فیلم «رویاهای شانگهای» (2005) در بخش رقابت اصلی جشنواره فیلم کن و خرس نقره‌ای بهترین فیلمنامه برای فیلم «به عشق اعتماد داریم» (2008) در برلیناله اشاره کرد. «نسیان سرخ» (2014) در بخش رقابت برای شیر طلای هفتادویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز به نمایش درآمده و آخرین فیلم او «تا دیدار بعد، پسرم» (2019) برنده دو خرس نقره‌ای برای بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر زن از شصت‌ونهمین جشنواره فیلم برلین شده است.

رهاب ایوب تهیه‌کننده‌ای پرکار و خلاق است و تاکنون حمایت مالی و تهیه‌کنندگی فیلم‌های متعددی را در کشور سوریه برعهده داشته است، که از میان آن‌ها می‌توان به «انتظار برای سقوط» (برنده جایزه در سال 2015)، «باران حمص» (2017) و «مسیر بهشت» (2019، درحال ساخت) اشاره کرد. این فیلم‌ها اغلب به نمایش «جنگ مدرن سوریه» و به تصویر کشیدن پیچیدگی‌های نبردها و درگیری‌های آن می‌پردازند. شرکتِ رهاب، آدامزپروداکشن، با تحسین‌های بین‌المللی مواجه شده و توانسته جوایز زیادی از جشنواره‌های مختلف، از جمله جایزه بهترین فیلم عربی از جشنواره فیلم قاهره را کسب کند.

رهاب تحصیلات خود را در رشته حسابداری و بازاریابی در دانشگاه لاتاکیا پشت سر گذاشت، اما تقریبا در همان دوران تحصیل بود که علاقه‌اش به سینما باعث تغییر مسیر او و ورودش به دنیای تولید و سینما شد. رهاب اخیراً در لبنان ساکن شده و به عنوان مدیر هنری با چندین پروژه همکاری کرده است.

روسودان گلورژیدزه در تفلیس گرجستان به دنیا آمد و تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات فرانسوی در دانشگاه دولتی تفلیس پشت سر گذاشت. او هم‌چنین بین سال‌های 1990 تا 1996 در رشته فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی سینما در دانشگاه سینما و تئاتر شوتا روستاولی زیر نظر گیورگی شنگلایا تحصیل کرده است.

پس از سال 1996، گلورژیدزه در عرصه تبلیغات در تلویزیون عمومی گرجستان مشغول به کار شد و در آن‌جا به ساختنِ کلیپ‌های موزیکال و تبلیغاتی پرداخت. او از سال 2007 به عنوان تهیه‌کننده و کارگردان هنری در شرکت تولیدات سینماییِ سینه‌تک مشغول به فعالیت است. روسودان گلورژیدزه فیلم «خانه دیگران» را که محصول مشترک کشورهای گرجستان، روسیه، اسپانیا و کرواسی است، کارگردانی کرده است. داستان فیلم در دهه 1990 می‌گذرد؛ جایی‌که پس از یک جنگ داخلی، دو خانواده که در طرف برنده جنگ هستند، برای زندگی در خانه‌های به‌سرعت خالی‌شده مردم طرف شکست‌خورده، به این خانه‌ها نقل مکان می‌کنند. بااین‌حال به نظر نمی‌رسد آن‌ها موفق به ساختن یک زندگی جدید و صلح‌آمیز شوند؛ چراکه هم‌چنان زخم‌های به‌جامانده از دوران جنگ در میان آن‌ها باقی است.

این فیلم که اولین فیلم بلند کارگردان محسوب می‌شود، در بخش شرق ‌غرب جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی واری به نمایش درآمد و برنده جایزه اصلی شد. «خانه دیگران» هم‌چنین در جشنواره‌های متعددی نامزد و برنده جایزه شده و به عنوان نماینده گرجستان برای رقابت در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان به هشتادونهمین مراسم اسکار معرفی شد.

روسودان عضو هیئت داوران جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی‌واری و جشنواره بین‌المللی فیلم اورآسیا در سال 2017 بوده است.

خسرو معصومی کارگردان سینمای ایران در سال 1334 در بهشهر متولد شد. او دانش‌آموخته سینما و تلویزیون از دانشکده هنرهای  دراماتیک است. فیلم‌های این کارگردان‌ جوایز داخلی و خارجی را برای او به ارمغان آورده است. فیلم «دوران سربی» در جشنواره‌های پزارو ایتالیا، پراگ و دهلی به نمایش درآمد. «رسم عاشق‌کشی» در جشنواره شانگهای برنده جایزه بهترین فیلم شد و در جشنواره‌های مسکو، دنور آمریکا، دانشگاه یوسی‌ال و دهلی مورد تقدیر قرار گرفت. «جایی در دور دست» در جشنواره قاهره مصر برنده بهترین کارگردانی شد. فیلم «باد در علفزار می پیچد» در بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر فیلم برگزیده شد. این فیلم برای معصومی جایزه بهترین کارگردانی جشنواره پیونگ یانگ را به همراه داشت. «خرس» سال 2012 در جشنواره شانگهای به نمایش درآمد و برنده بهترین فیلم شد و در آسیا پاسیفیک نامزد بهترین فیلم و بهترین کارگردانی بود. «خرس» در جشنواره آنتالیا و اسلو نروژ هم مورد تقدیر قرار گرفت. معصومی در سال 2013 به عنوان داور بخش اصلی جشنواره شانگهای چین انتخاب شد. هم‌چنین بزرگداشت این کارگردان به دلیل دریافت دو جایزه اصلی از این جشنواره، برگزار شد.

داگلاس فالسون، نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان است. او در هیئت داوران بخش‌های کلیسای جهانی و سیگنیسِ جشنواره‌های بین‌المللی متعددی در یک دهه گذشته حاضر بوده است. او هم‌چنین به عنوان منتقد فیلم مشغول به فعالیت است و به برگزاری تعدادی از رویدادهای نمایش شباه فیلم در محله‌های مختلف دوبلین، که طی آن مسئله ایمان و هنر مورد بحث قرار می‌گیرد، کمک کرده است. علاوه بر این، او به صورت داوطلبانه به منظور حفظ آرشیو درخشان فیلم‌های رادهارک، به انجمن «رادهارک تراست» کمک می‌کند؛ آرشیوی شامل بیش از 400 مستند تلویزیونی که طی دهه‌های 1960، 70 و 80 از شبکه تلویزیونی «آر‌تی‌ای» در ایرلند پخش شده است.

او که از سال ۲۰۱۳ از اعضای سیگنیس اروپاست و در برگزاری سمینار تلویزیون سیگنیسِ جهانی که اخیرا و در سپتامبر ۲۰۱۸ در دوبلین برگزار شد، تلاش زیادی داشته است.

اینیس گیل، متولد پرتغال، مدرس سینما در دانشگاه لوسوفونای لیسبون است. او رساله دکترای خود را در سال 2005 و با موضوع «اتمسفر سینمایی» منتشر کرد و پس از آن به تهیه‌کنندگیِ مستندها و ویدیو اینستالیشن‌هایی اغلب با موضوعات مربوط به معنویات و مقدسات پرداخته است. «سرزمین موعود» تازه‌ترین فیلم اوست؛ یک فیلم کوتاه داستانی که به ارائه تفسیری درباره افسانه رابطه بین نارسیس و اکو می‌پردازد. او مرتب به‌ عنوان عضو هیئت داوران سیگنیس و کلیسای جهانی در جشنواره‌های مختلف در سراسر دنیا شرکت می‌کند.

دکتر سید محمدحسین نواب، متولد 1360 و عضو هیئت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب، سرپرست موسسه آموزش عالی هنر و اندیشه اسلامی و مدیر مدرسه اسلامی هنر، دارای مدرک دکترای فلسفه هنر از دانشگاه علامه طباطبایی است. او که علاقه‌مندی به نگاه فلسفی در هنر را در مطالعات و آموزش‌های خود نیز دنبال کرده، درباره مبانی و مسائل فلسفی هنر سابقه تدریس دارد. او هم چنین فرصتی مطالعاتی را در لیدن هلند پشت سر گذاشته و در سال ۲۰۱۵ دوره آموزشی Building on Interfaith Community  را در ژنو طی کرده است.

او عضو کمیسیون هنر و معماری شورای عالی انقلاب فرهنگی و به عنوان رئیس کارگروه هنر شورای حوزوی شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز مشغول به فعالیت است. از مسئولیت‌های او می‌توان به مدیریت مدرسه اسلامی هنر اشاره کرد؛ مسئولیتی که دکتر نواب از سال 1388 تاکنون عهده‌دار آن بوده است. او هم‌چنین عضو هیئت مدیره فرهنگسرای نیاوران، عضو گروه تخصصی مبانی فقه و هنر فرهنگستان هنر، عضو هیئت امنای مدرسه اسلامی هنر، عضو هیئت مدیره خانه هنر تهران و هم چنین عضو انجمن زیبایی شناسان اروپا نیز هست.

دکتر نواب دارای تالیفات و ترجمه‌های متعددی است که از جمله تالیفات او می‌توان به «هنر و تعلیم و تربیت اخلاقی»، «محموعه مقالات همایش فقه هنر» و از جمله ترجمه‌های او می‌توان به «هنر و تجربه دینی»، نوشته دیوید مارتین اشاره کرد. به قلم دکتر نواب مقالات متعددی درباره فلسفه هنر به نگارش درآمده است که اغلب در مجلات علمی پژوهشی معتبر به چاپ رسیده است. او طرح‌های پژوهشی بسیاری را نیز دنبال می‌کند، از جمله: نقش هنر در کاهش آسيب‌های اجتماعی، تحليل نظام‌های حمایتی کشورهای جهان در عرصه هنر، تدوین سند نسبت هنر با حکومت و …

اعجاز گل مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در زمینه مطالعات سینمایی از دانشگاه کالیفرنیای لس‌آنجلس دریافت کرد. اعجاز گل چهار کتاب درباره سینما تألیف کرده است که تازه‌ترین آن‌ها با عنوان «سفری از دریچه لنز؛ سینمای پاکستان» در سال ۲۰۱۸ منتشر شد. او در استیت فیلم آتاریتی پاکستان و سازمان توسعه سینمای ملی و بخش سینمایی شورای ملی هنر پاکستان فعالیت داشته و با دانشکده سینمای دانشگاه ریفه و دانشگاه SAZABIST و NICS همکاری‌هایی داشته است. او از اعضای اصلی کلاب فیلم مادوا در لوک ویرسا است و به عنوان یک عضو نت‌پک و فیپرشی تابه‌حال در بیش از ۳۰ جشنواره بین‌المللی به عنوان یکی از اعضای هیئت داوری یا رئیس هیئت داوری در مسکو، توکیو، دهلی، بمبئی، یاماگاتا، مانیلا و وزول شرکت کرده است.

سید غلامرضا موسوی متولد ۱۳۳۰ تربت جام است. در دوره دانشجویی به صورت حرفه ای در روزنامه کیهان به عنوان نویسنده و خبرنگار مشغول کار شد و هم زمان فعالیت در سینمای آماتور و تولید فیلم کوتاه را آغاز کرد. در سال 1352 سینمای آزاد مازندران را پایه‌گذاری کرد. پس از پایان دوره دانشجویی به صورت روزنامه‌نگار و منتقد حرفه‌ای سینما در روزنامه کیهان تهران مشغول به کار شد. پس از انقلاب به عنوان تهیه‌کننده حرفه‌ای سینما و تولیدکننده فیلم بلند به فعالیت پرداخت. موسوی جزو پایه‌گذاران فعالیت‌های صنفی تهیه‌کنندگی است و سال‌ها ریاست و عضویت در هیئت رئیسه اتحادیه تهیه‌کنندگان سینمای ایران را بر عهده داشته است.

در چهارمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر برای فیلم «خط پایان» ساخته علی طالبی جایزه بهترین فیلم جشنواره را به دست آورد و فیلم «قرمز» ساخته فریدون جیرانی در جشنواره‌های متعدد از جمله جشنواره بین‌المللی سه قاره نانت، جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو، بوستن و مونیخ حضور داشت. او تهیه‌کننده و تولید کننده ۳۸ فیلم بلند سینمایی است. موسوی سال‌ها سردبیر مجله سینما و سپس سردبیر مجله سینما جهان بود. او هم‌اکنون رئیس انجمن تهیه‌کنندگان مستقل، عضو هیئت رئیسه شورای عالی تهیه‌کنندگان و هیئت رئیسه انجمن عالی (آکادمی) علوم و فنون سینما است. او هم چنین چهار دوره عضو هیئت مدیره خانه سینما و به دفعات داور جشن بزرگ سینمای ایران بوده است.

لاتیکا پادگائونکار ستون‌نویس، مترجم، مؤلف چند عنوان کتاب و مدیر سابق جشنواره فیلم اوسیان سینه‌فن و سردبیر سابق نشریات سینمایا و فصل‌نامه سینمای آسیاست. او در دهه ۸۰ از پاریس ستونی ثابت برای روزنامه یک‌شنبه‌های تایمز هند می‌نوشت و بعدها خبرنگار مقیم پاریس برای روزنامه تلگراف شد که در کلکته منتشر می‌شد. او که یکی اعضای مدیا فوندیشن است، یک دوره دو ساله را در کمیسیون ملی گروه رسانه‌های زنان حضور داشته است و در حال حاضر در روزنامه‌ها و وب‌سایت‌های متعدد درباره فیلم و کتاب می‌نویسد.

پاداگائونکار دارای مدرک دکترا از دانشگاه سوربن پاریس است و در کالج فرگوسن زبان فرانسه و انگلیسی (۶۹-۱۹۶۸) و در دانشگاه جواهر لعل نهرو دهلی، زبان فرانسه (۷۸-۱۹۷۵)  تدریس کرده است. او هم‌چنین یکی از اعضای شبکه توسعه سینمای آسیا (هند) و فیپرشی است و در چندین جشنواره ملی و بین‌المللی و همین‌طور نشنال فیلم اواردز سال ۲۰۱۲ به عنوان یکی از اعضای هیئت داوران شرکت کرده است. در حال حاضر یکی از اعضای مرکز بین‌المللی پونا است و جشنواره‌های کوچک سینمایی را در مرکز آرشیو ملی سینمای هند برگزار می‌کند. او تابه‌حال ۱۲ جشنواره در این مرکز برگزار کرده است (ایران، افغانستان، قزاقستان، نپال، بنگلادش، سریلانکا، شکسپیر، مهابهاراتا و 3 بودایی). از آثار لاتیکا پادگائونکار می‌توان به «بودن و شدن: سینماهای آسیا»، «سفری به سینمای  آسیا و کنجی میزوگوچی» و «هنر سینمای ژاپن» اشاره کرد.

عمار هادی العرادی مدرک کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترای خود را در رشته سینما از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه بغداد دریافت کرده است. او رئیس بخش سینما در موسسه هنرهای زیبا و مدرس فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی در این مرکز آموزش است. او همچنین در سال ۲۰۰۴ دستیار امور بین‌الملل کالج هنر بغداد بوده است. العرادی به عنوان ناظر در چند پروژه سینمایی بلند و کوتاه هم فعالیت داشته است. علاوه بر این العرادی منتقد و سردبیر مجله سینمای جهان نیز هست و در سندیکای ژورالیست‌های عراق هم عضویت دارد. یکی از اعضای کنفرانس روشنفکران وزارت فرهنگ عراق و مدیر کمیته خلاقیت سینمایی در این وزارت‌خانه است. مدیریت جشنوار ه بین‌المللی عراق نیز بر عهده العرادی است. او در جشنواره سینمای مستند تهران و جشنواره فیلم فجر هم در چند دوره حضور داشته است.

غسان سلهب، متولد داکار، سنگال، علاوه بر ساختنِ فیلم‌های خود، در نوشتن فیلمنامه‌های مختلفی همکاری دارد و در لبنان به تدریس سینما مشغول است. هفت فیلم بلندی که او تا به امروز کارگردانی کرده، عبارتند از: «شبح بیروت»، «سرزمین ناشناخته»، «آخرین مرد»، «1985»، «کوه»، «دره» و «یک گل سرخ شکفته/ واردا…». تمام این فیلم فیلم‌ها برای نمایش در جشنواره‌های بین‌المللی مختلفی انتخاب شده‌اند. او هم‌چنین مقالات متعددی نوشته و فیلم‌های ویدیویی متنوعی ساخته که از میان آن‌ها می‌توان به «پسامرگ»، «جوهر چینی»، «تصویر پسر» و «سفر بدون حرکت» (به همراه محمد سوئید) اشاره کرد. او یکی از هنرمندانی است که در «برنامه اقامتگاه هنرمندان برلین» (DAAD) در سال 2016 شرکت داده شد. هم‌چنین در جشنواره بین‌المللی فیلم راشل، جشنواره فیلم کارتیج و سینماتک کبک از آثار او تقدیر به عمل آمده است. علاوه بر این، او چندین متن هنری و مقاله را در مجلات مختلفی به چاپ رسانده و یک کتاب با نام «برش‌هایی از یک کتاب در حال غرق شدن» منتشر کرده است.

بهروز شعیبی، کارگردان و بازیگر سال 1358 در مشهد متولد شد. این کارگردان با نخستین ساخته سینمایی‌اش سیمرغ بلورین جشنواره ملی فیلم فجر را دریافت کرد، «دهلیز» به کارگردانی او در 10 رشته نامزد دریافت جایزه شد و در نهایت دو سیمرغ فیلم اول و بهترین بازیگر زن را برای شعیبی و بازیگر فیلمش به همراه آورد. «سیانور» و «دارکوب» دیگر ساخته‌های این فیلمسازند. «دارکوب» در سی و ششمین دوره جشنواره ملی فجر در 9 رشته نامزد دریافت سیمرغ شد و در مراسم اختتامیه جشنواره جوایز بازیگری زن و مرد به بازیگران فیلم شعیبی تعلق گرفت. شعیبی خود در مقام بازیگر با کارگردانان سرشناسی چون ابراهیم حاتمی‌کیا و همایون اسعدیان همکاری کرده است.

شعیبی دغدغه‌ها و سبک خاص خود را در فیلم‌هایش پی می‌گیرد و در روایتی از تاریخ معاصر تا معضلات اجتماعی را می‌توان در فیلم‌های او یافت. بهروز شعیبی در سی و پنجمین دوره جشنواره فجر در بخش اقلام تبلیغاتی داور بود و در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در هیئت انتخاب آثار جشنواره حضور داشت.

باربارا لوری روزنامه‌نگار مستقل، منتقد فیلم و متصدی امور سینماییِ ساکن پاریس است. او در آلمان شرقی سابق متولد شد و در رشته های تئاتر در مونیخ و علوم اجتماعی در هامبورگ و پاریس به تحصیل پرداخت و مدرک کارشناسی ارشد خود را در روان‌شناسی بالینی و جامعه‌شناسی اخذ کرد. او از سال 1987 به عنوان خبرنگار فرهنگی و روزنامه‌نگار حوزه سینما، با روزنامه‌ها و مجلات مختلفی در آلمان و سوییس از قبیل «دی وِلت»، «تاگستزایتونگ»، «ای‌پی‌دی فیلم» و «نویه زویکر زایتونگ»، همکاری داشته و این همکاری با چندین مجله سینمایی تا به امروز ادامه داشته است. او که عضوی از فیپرشی به شمار می‌رود، مدیر دپارتمان مجموعه جوایز فیپرشی و برگزارکننده و مشاور طیف وسیعی از جشنواره‌های بین‌المللی فیلم و خانه‌های سینما نیز هست. باربارا هم چنین به عنوان مدیر هنری جشنواره شرق-غرب اورنبورگ در روسیه مشغول به فعالیت است. او عضو هیئت داوران جشنواره‌های متعددی در سرتاسر جهان، شامل ونیز، کن، کارلووی واری، سن سباستین، استانبول، قاهره و کارتاگنا بوده و هم چنین عضو آکادمی فیلم اروپاست.

روبرت صافاریان متولد ۱۳۳۳ در تهران و فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی مدرسه عالی تلویزیون و سینما در سال ۱۳۵۳و زبان و ادبیات فارسی در سال ۱۳۷۴ است. صافاریان فیلم‌های مستند متعددی ساخته است. «وارونگی» (۱۳۸۵)، «جفت شیش» (۱۳۸۶- کارگردانی مشترک با احمد میراحسان)، «گفت‌و‌گو با انقلاب» (۱۳۸۹)، «در فاصله دو کوچ» (۱۳۹۲) و «یک مکالمه» (۱۳۹۷) از جمله فیلم‌های مستند او هستند. کتاب «مصاحبه در فیلم مستند» (۱۳۸۹) از تالیفات او در زمینه‌ سینمای مستند است.

صافاریان نگارش و ترجمه ده‌ها نقد و مقاله درباره سینما و سینمای مستند در نشریات سینمایی کشور را در کارنامه دارد. ترجمه‌ کتاب‌های «تاریخ سینما»ی دیوید بردول، «نشانه‌شناسی سینما» نوشته کریستین متز، «گزیده‌ نقدها»ی رابین وود، از کتاب‌هایی هستند که ترجمه کرده است. او همچنین مولف کتابی درباره‌ سینمای کیارستمی و کتاب دیگری درباره‌ سرگئی پاراجانف است. و همین‌طور مجموعه‌ قصه‌ای به نام «خیابان دوطبقه‌ خیابان سنایی» دارد.

او به مدت هشت سال سردبیری مجله‌ دوزبانه‌ ارمنی-فارسی «هویس» (امید) را به عهده داشته، گزیده‌ای از اشعار آزاد ماتیان شاعر ایرانی-ارمنی را از زبان ارمنی به فارسی برگردانده و در حال حاضر دوره‌ی مستندسازی موسسه‌ی فرهنگی خوانش را اداره می‌کند.