دیمیتری آلیپ مدیر فروش بخش بین‌الملل جشنواره کوران سه‌بعدی است. طی ۱۰ سال گذشته او در مدارس قطب عکس آنگولِم روی پروژه‌های بین‌المللی و در جشنواره‌های فیلم کار کرده است.

او با پروژه‌های هنری و سینمایی به سراسر دنیا سفر کرده تا به دانش‌آموزان خارجی (ویتنامی، روسی، بورکینافاسویی، آرژانتینی و غیره) تعلیم دهد. در عین حال، چندین هنرمند عکاس از جمله پاسکالین اوموند و آندره مریان را تربیت کرده است. او در زمینه هنرهای دیجیتال آثاری مانند «شب اروپایی موزه‌ها» را به همراه فیلیپ بوآنارد و اثرش فوتوماتون (بین روسیه و فرانسه) را در سال 2014 خلق کرده است. آلیپ هم‌چنین در مقام داوری یا کارشناس فرمت‌های نوین صوتی‌تصویری در جشنواره‌های سینمایی شرکت می‌کند؛ جشنواره‌هایی همچون فِسپاکو، جشنواره بین‌ا‌لمللی فیلم لاروشل، جشنواره هوئه، جشنواره فیلم‌های فرانسوی‌زبان آنگولِم و جشنواره جهانی فجر.

او به عنوان مدیر وقایع و پخش فیلم، در قلب جشنواره کوران سه‌بعدی در راستای ارتقا و گسترش تصاویر جدید سینمایی، نویسندگان و متون تازه فعالیت می‌کند.

 

 

جولی برتوچلی در سال 1968 به دنیا آمد و پس از تحصیل در رشته فلسفه، فعالیت حرفه‌ای خود را به‌ عنوان دستیارِ کریستف کیشلوفسکی، اوتار یوسلیانی، برتراند تاورنیه، ریتی پان، امانوئل فینکیِل، پی‌یر اتکس، کریستین دِ چالونژ، رنه فره، ژان لوئی برتوچلی و چند کارگردان دیگر آغاز کرد و پس از آن در سال 1993 به مطالعه و تحصیل در زمینه مستندسازی در آتلیرز واران پرداخت.

سپس او اولین مستند خود را به نام «شغلی همانند دیگر شغل‌ها» جلوی دوربین برد و متعاقب آن مستندهای «یک آزادی» (1994)، «کارخانه قضات» (1997)، «به بخش فروشگاه خوش آمدید» (1999)، «دنیایی از درهم‌آمیختگی» (2006)، «اوتار یوسلیانی، صدای سوت توکای سیاه» (2006، بخشی از مجموعه «سینمای زمانه ما»)، «راز گلس‌برگ» (2008) و پرتره‌ای از آنتوئنت فوکه (بخشی از مجموعه «اثر انگشت») را کارگردانی کرد.

«زمانی‌که اوتار رفت» اولین فیلم بلند اوست که باعث شناخته شدن او در میان عامه مردم شد. (این فیلم حدود 20 جایزه در فرانسه و دیگر کشورها برای او به ارمغان آورد؛ از جمله جایزه سزار برای بهترین فیلمِ اول و جایزه ویژه هفته فیلم منتقدان در جشنواره کن.) او دومین فیلم بلندش، «درخت»، را در استرالیا و با بازی شارلوت گینزبورگ ساخت؛ فیلمی که برای نمایش در بخش اصلی جشنواره کن انتخاب، و پس از نمایش آن در فرانسه در سال 2010، نامزد دریافت سه جایزه سزار شد. دو فیلم دیگر از او در سینماهای فرانسه اکران شده است: «دادگاه بابِل» (2014) و «آخرین اخبار کیهان» (2016)، که هر دو در مراسم سزار نامزد دریافت بهترین مستند شدند.

آخرین فیلم بلند او، «آخرین جنونِ کلر دارلینگ»، با بازی کاترین دُنوو و کیارا ماسترویانی، در ششم فوریه 2019 به روی پرده رفت.

جولی برتوچلی از ژوئن 2017 ریاست «لا اسکام»، انجمن فیلم‌سازان فرانسوی‌زبان متشکل از مستندسازان، را برعهده دارد و هم‌چنین به عنوان اولین زنی که برای ریاست «سینماتک مستند» انتخاب شده، از سال 2013 در این سمت مشغول به فعالیت است.

 

لوکا بیگاتزی در میلان به دنیا آمد. او کار خود را به عنوان دستیار کارگردان در ساخت آگهی‌های تبلیغاتی آغاز کرد اما همکاری با کارگردان ایتالیایی، سیلویو سولدینی، به عنوان فیلمبردار بود که نام او را بر سر زبان‌ها انداخت. اولین فیلم آنها، «چشم‌اندازی با پیکرها»، مورد توجه جشنواره فیلم لوکارنو قرار گرفت. پس از آن او علاوه بر همکاری در ساخت فیلم‌های سینمایی، در ساخت فیلم‌های مستند نیز فعالیت داشته است.

او با کارگردانانی از قبیل جیانو آملیو، ماریو مارتونه، کارلو ماتزاکوراتی، عباس کیارستمی، پائولو ویرزی و پائولو سورنتینو همکاری کرده است. او تاکنون برنده هفت جایزه دیوید دی دوناتلو و هشت جایزۀ روبان نقره‌ای شده است.

در سال 2013، او به عضویت آکادمی علوم و هنرهای سینما (AMPAS) درآمده است.

 

فعالیت حرفه‌ای او در جشنواره‌ها آغاز شد (جشنواره‌های مؤسسۀ فیلم آمریکا (AFI)، لندن، سن‌سباستین). پس از آن به‌عنوان شریک با شرکت مکزیکیِ «تکیلا گنگ» و مشاور فیلم‌های شبکۀ HBO (فیل، شکوه آمریکایی، دختر مقدس، ماریا سرشار از برکت) مشغول به فعالیت بوده است. از جمله کارهایی که او در تولید آنها نقش داشته می‌توان به «ستون فقرات شیطان»، «کلوب عمومی بوئنا ویستا»، «کایه 54»، «گم شده در لا مانچا» و «لندن، بابِل مدرن» اشاره کرد. او به عنوان نمایندۀ تهیه‌کننده در ساخت فیلم‌هایی نظیر «سوارکار نهنگ»، «عشق سگی»، «نُه ملکه»، «بدن آسمانی» و «کریر، 250 متر» همکاری داشته است. رزا که ارتباطی طولانی‌مدت با کوبا داشته، در بسیاری از پروژه‌های فرهنگی کوبا دخیل بوده است.

او که همواره متعهد به گسترش دامنۀ مخاطبان، جذب و حمایت از مؤسسات مختلف و کار بر روی پلتفرم‌های مختلف هنری بوده، اکنون به‌عنوان رئیس شرکت B&W فیلمز در لندن و مشاور شرکت PJLF (پدی اند لی فرمور آرتز فاند) مشغول به فعالیت است. او همچنین عضوی از آکادمی فیلم اروپا، بفتا و آکادمی علوم و هنرهای سینما نیز به شمار می‌رود.

زیلکه بوئر طراح صحنه آلمانی که بیشتر برای کار در فیلم «زندگی دیگران» (۲۰۰۶)، «خاطرات پل» (۲۰۰۹)، «وقتی ما می‌رویم» (۲۰۱۰) و «هرگز روی‌ات را برنگردان» (۲۰۱۸) شناخته شده است، در دانشگاه سینما و تلویزیون مونیخ طراحی صحنه خواند و در سال ۱۹۹۸ از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. بوئر از آن پس با پروژه‌های تلویزیونی و سینمایی متعددی همکاری کرده و جوایز زیادی را دریافت کرده است. از جمله جایزه بهترین طراحی صحنه سال ۲۰۰۶ از جوایز سالانه سینمای آلمان برای «زندگی دیگران»‌ فیلمی که در سال ۲۰۰۷ برنده اسکار بهترین فیلم خارجی زبان نیز شد. از سال ۲۰۰۹ بوئر با دانشگاه‌های مختلفی از جمله دانشگاه طراحی و رسانه‌های بصری هانوفر به عنوان استاد مدعو همکاری می‌کند.

 

تیاگو دو لوکا، دانشیار مطالعات فیلم و تلویزیون در دانشگاه وارویک است. او کارشناسی ارشد خود در مطالعات فیلم را از دانشگاه یوسی ال، و دکتری خود در سینماهای جهان را از دانشگاه لیدز دریافت کرده است. پرفسور دو لوکا پیش از حضور در دانشگاه وارویک، به مدت چهار سال در دانشگاه لیورپول تدریس می‌­کرده است. موضوعات پژوهش مورد علاقه‌اش عبارتند از: رئالیسم سینمایی، زمان و استمرار در سینما (خصوصا با تمرکز بر سینمای آهسته)، مطالعات سینماهای معاصر جهان، به ویژه با تمرکز بر سینمای برزیل و سینمای آمریکای لاتین. نخستین کتاب او‌، رئالیسم و حواس در سینمای جهان: تجربه واقعیت فیزیکی(انتشارات آی. بی. تاریس، 2014)، با تمرکز به آثار فیلم‌سازانی همچون کارلوس ریگاداس، سای مینگ-لیانگ و گاس ون سنت، به بررسی مسیرهایی می­‌پردازد که این فیلم‌سازان در آثارشان، از طریق شیوه حسی ویژه مخاطب قرار دادن تماشاگر و بر پایه به کارگیری اغراق‌­آمیز برداشت­‌های بلند، انگاشته‌­هایی را که به طور سنتی با فیلمسازی رئالیستی توامان بودند را بازپیکره­‌بندی می­‌کنند. پرفسور دو لوکا به همراه نونو باراداس جورجه، ویراستار کتاب سینمای آهسته (انتشارات دانشگاه ادینبورو، 2016) بوده است. کتاب به واکاوی مفهوم سینمای آهسته در مطالعات فیلم با بررسی نمودهای مفهوم «آهستگی» در تاریخ سینما می­‌پردازد و در ضمن می‌­کوشد این مفهوم را به عنوان یک گرایش در سینمای معاصر جهان مورد بررسی قرار دهد. پرفسور دو لوکا همچنین به همراه پرفسور لوسیا نجیب، ویراستار مشترک سری آثار فیلم می‌اندیشد: چگونه سینما به نویسندگان و متفکران الهام می‌­بخشد، بوده است. وی در پژوهش اخیر خود به مطالعه شیوه­‌های می‌­پردازد که کره «زمین» در سینما و سایر رسانه­‌ها به تصویر کشیده شده و یا متصور شده است. از دیگر تالیفات او می‌­توان به مقالات زیر اشاره کرد:

معنویت­‌گرایی جسمانی: فیلم­‌های کارلوس ریگاداس (2010)

روزمره‌­ی حسانی: فضا، مادیت و بدن در فیلم‌­های سای مینگ-لیانگ (2011)

جریِ گاس ون سنت و رئالیسم رویائی (2012)

نشستن در تاریکی در میان بیگانه­‌های ناشناخته (2016)

زمان آهسته، سینمای مرئی: استمرار، تجربه و نظاره‌­گری (2016)

از سینمای آهسته تا سینماهای آهسته (2016)

رئالیسم حواس: گرایشی در سینمای معاصر جهان (2016)

 

ماریجکه دِوالک، دانشیار مطالعات رسانه، و مدیر «برنامه هنرها و جامعه» در دانشگاه اوترخت هلند است. او دکتری خود را از دانشگاه آمستردام اخذ کرده است. حیطه تحقیقی او بر اشتراکات مطالعات فیلم، مطالعات فرهنگی، نظریه انتقادی و مطالعات جهانی شدن با محوریت مطالعات جشنواره‌­های فیلم تمرکز دارد. پرفسور دِوالک متخصص شناخته شده در رابطه با مطالعات جشنواره‌­های فیلم است و پژوهش‌­های وی در این رابطه، گستره وسیعی از مباحث از جمله برنامه‌­ریزی جشنواره، پژوهش پیرامون مخاطبان جشنواره، فعالیت‌­های درون صنعت فیلمسازی و چرخه فیلم را در برمی‌­گیرد. او به همراه اسکادی لویست، شبکه «پژوهش جشنواره فیلم» را تاسیس کرده است که بیش از 600 پژوهشگر و متخصص در این حیطه را به هم متصل نموده است. پرفسور دِوالک عضو شورای مشورتی مجله مطالعات فیلم (انتشارات دانشگاه منچستر) و سری کتاب­‌های بازنقشه­‌بندی سینمای جهان: تغییرات منطقه­‌ای و جهانی (انشارات راتلج) است.

او به تازگی کتاب جشنواره­‌های فیلم: تاریخ، تئوری، روش و عمل (2016)  را به همراه برنارد کردل و اسکادی لویست ویراستاری کرده است که توسط انتشارات راتلج منتشر گردیده است. در این کتاب کوشیده می‌­شود رویکردی سیتماتیک برای مطالعات و پژوهش‌­ها در رابطه با جشنواره‌­های فیلم ارئه شود. در کتاب علاوه بر آنکه به جشنوار‌ه‌­های مشهور فیلم اروپایی، آمریکای شمالی، و آسیایی پرداخته می­‌شود، پیرامون رویدادها و جشنواره‌­های فیلم کم­تر شناخته شده و کوچک­تر نیز بحث می‌شود. از دیگر آثار او می‌­توان به این کتاب‌­ها اشاره کرد:

سینه‌­فیلیا: فیلم­ها، عشق، خاطره (2005)

جشنواره­‌های فیلم: از ژئوپلیتیک اروپایی تا سینه­‌فیلیای جهانی (2007) ویراستار مشترک

مداخله­های صوتی (2007) ویراستار مشترک

بعد از گسست: نظریه تلویزیون امروز (2013) نویسنده مشترک به همراه جان تیورلینگز

جان هیل، استاد دپارتمان هنرهای رسانه در رویال هالووی، دانشگاه لندن است. پرفسور هیل، دکتری خود را از دانشگاه یورک دریافت کرده است، و از سال 2004 تا 2014، مدیر پژوهش در دپارتمان هنرهای رسانه رویال هالووی بوده است. هیل پیش از پیوستن به رویال هالووی در سال 2004، استاد مطالعات رسانه و مدیر مدرسه هنرهای اجرایی و رسانه، در دانشگاه اولستر بود. پژوهش­‌ها و تالیفات پرفسور هیل بر گستره وسیعی از موضوعات همچون تاریخچه فیلم و تلویزیون، سینماهای ملی و منطقه­‌ای، صنعت سینما، سیاست­گذاری فیلم و سیاست فیلم متمرکز بوده­‌اند.

از میان آثار متعدد هیل، کتاب رویکردهای انتقادی در مطالعات فیلم (انتشارات دانشگاه آکسفورد)، تالیف مشترک با پاملا چرچ گیبسون، توسط علی عامری مهابادی به فارسی ترجمه و توسط انتشارات سوره مهر (1388) منتشر شده است.

هیل به همراه نوباکو کاواشیما، ویراستاری مجموعه سیاست­گذاری فیلم در دوره اقتصاد فرهنگی جهانی شده (انتشارات راتلج، 2017) را بر عهده داشته است. مولفان این مجموعه، که به عنوان شماره ویژه ژورنال سیاست فرهنگی بین­‌المللی منتشر شده است، گستره متنوعی از پژوهشگران آمریکایی، اروپایی و آسیایی هستند که می­‌کوشند به تبیین این نکته بپردازند که چگونه سیاست­گذاری فیلم به تغییرات وسیع و متنوع اقتصادی، تکنولوژیکی، و سیاسی که به صنعت فیلم شکل داده­‌اند، پاسخ داده است. پرفسور هیل همچنین ویراستار و یا ویراستار مشترک مجموعه­‌های متعددی شامل گذر از مرز: فیلم در ایرلند، بریتانیا و اروپا (1994)، تصویر بزرگ، پرده کوچک: روابط میان فیلم و تلویزیون (1996)، راهنمای آکسفورد به مطالعات فیلم (1998) و درآمدی به سینمای بریتیش و آیریش (به زودی منتشر خواهد شد) و سه ویژه­نامه ژورنال سینما و تلویزیون بریتانیا – درباره فیلم در بریتانیا در هزاره جدید (2012)، درام تلویزیونی رادیکال (2013)، و کن راسل (2015) – بوده است. از دیگر تالیفات او می‌­توان به کتاب‌های زیر اشاره نمود:

جنس، طبقه، و رئالیسم: سینمای بریتانیا 1956-1963 (1986)

سینمای بریتانیای در دهه 80 (1999)

سینما و ایرلند شمالی: فیلم، فرهنگ و سیاست (2006)

کن لوچ: سیاست فیلم و تلویزیون (2011)

سینما و ایرلند (1987) (مولف مشترک به همراه کوین راکت و لوک گیبسونز)

 

 

رضا اویلوم در سال 1984 در استانبول به دنیا آمد. او مدرک کارشناسی خود را در رشتۀ زبان و ادبیات ترکی از دانشگاه فرهنگ استانبول و مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشتۀ ادبیات ترکی از مؤسسۀ علوم اجتماعی دانشگاه تراکیا دریافت کرده است. از جمله کتاب‌های تألیف او می‌توان به «سینمای شرق دور»، «سینمای روسیه»، «سینمای آلمان»، «سینمای خاورمیانه»، «سینمای ایران» و «درس‌های سینما» اشاره کرد. او همچنین عضوی از «سیاد» (انجمن منتقدان فیلم ترکیه – فیپرشی – ترکیه) به‌شمار می‌رود، در حال حاضر به‌عنوان ویراستار در نشریۀ «کتاب سیاه» مشغول به فعالیت است و نوشته‌هایی از او در مجلۀ «از طریق سینما»  به چاپ می‌رسد.

آندره پاللائورو متولد ترنتو، ایتالیا کارشناسی ارشد کارگردانی سینما را از انستیتو هنرهای کالیفرنیا و مدرک کارشناسی خود را از کالج همپشایر دریافت کرد. اولین فیلم او، «سرزمین عجایب»، اثر کوتاهی بود که در بخش رقابتی جشنواره فیلم ساندنس در سال ۲۰۰۹ به نمایش درآمد و در بخش رقابتی این جشنواره و بیش از ۵۰ جشنواره بین‌المللی دیگر در سراسر دنیا پذیرفته شد و جوایز متعددی دریافت کرد.

اولین فیلم سینمایی بلند پاللائورو، «مده‌آ» (۲۰۱۳)، با بازی کاتالینا ساندینو مورنو و برایان اوبرایان در هفتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز (در بخش اوریزونتی) به نمایش درآمد و برنده چندین جایزه بین‌المللی شد.

«هانا»، دومین فیلم کارنامه پاللائورو، در هفتادوچهارمین دوره جشنواره فیلم ونیز اکران شد و چندین جایزه معتبر بین‌المللی از جمله جام ولپی را برای بازی شارلوت رمپلینگ در نقش اول فیلم دریافت کرد. آندره پاللائورو در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵ هنرمند مقیم در مرکز هنری یادو بود و در سال ۲۰۱۷ کمک‌هزینه فیلم‌سازی بنیاد جروم را برای ساخت فیلم بعدی‌اش، «مونیکا»، دریافت کرد که در سال ۲۰۱۹ تولید آن آغاز خواهد شد. او به‌تازگی در هفتادوپنجمین دوره جشنواره فیلم ونیز، جشنواره بین‌المللی فیلم شیکاگو و جشنواره شب‌های سیاه تالین به عنوان داور حضور داشته و هم‌اکنون مقیم لس‌آنجلس و نیویورک است.

 

پل جوزف شریدر (متولد 22 جولای 1946)، فیلمنامه‌نویس، کارگردان و منتقد سینما است. او با نوشتن فیلمنامۀ فیلم «راننده تاکسی» (1976) بخشی از تاریخ سینما را رقم زده است؛ فیلمی که نامزد دریافت جایزۀ اسکار بهترین فیلم و برندۀ نخل طلای جشنوارۀ فیلم کن شد. ادامۀ همکاری شریدر با کارگردان مارتین اسکورسیزی در فیلم‌های «گاو خشمگین» (1980)، «آخرین وسوسۀ مسیح» (1988) و «احیای مردگان» (1999)، منجر به کسب موفقیت‌های بیشتری نیز برای او شد. شریدر کارگردانی را در سال 1978 و با ساخت فیلم «یقه آبی« آغاز کرد. از دیگر فیلم‌های به کارگردانی او، می‌توان به «میشیما» (1985) اشاره کرد. اقتباس سینمایی او از رمان «آسایش غریبه‌ها» نوشتۀ یان مک‌ایوان در سال 1991، با فیلمنامه‌ای از هارولد پینترِ برندۀ جایزۀ نوبل، فیلمی درخشان و برجسته به شمار می‌آید. کتاب «سبک استعلایی در سینما: ازو، برسون، درایر» (1988) به نویسندگی شریدر به فارسی نیز ترجمه شده است.

جوایز او عبارتند از:

–        1976: هیئت ملی نقد(NBR)، یکی از 10 فیلم برتر سال برای فیلم «وسواس»

–        1977: جوایز انجمن ملی منتقدان فیلم (NSFC) آمریکا، جایگاه دومِ بهترین فیلم برای «راننده تاکسی»

–        1980: جوایز انجمن منتقدان فیلم لس‌آنجلس (LAFCA)، جایزۀ بهترین فیلم برای «گاو خشمگین»

–        1980: هیئت ملی نقد (NBR)، یکی از 10 فیلم برتر سال برای فیلم «گاو خشمگین»

–        1980: حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک (NYFCC)، جایگاه سومِ بهترین فیلم برای «گاو خشمگین»

–        1981: جوایز انجمن ملی منتقدان فیلم (NSFC)، آمریکا، جایگاه دوم بهترین فیلم برای «گاو خشمگین» (مشترک با «هرکس برای خودش»)

–        1981:  جوایز انجمن منتقدان فیلم بوستون (BSFC)، جایزۀ بهترین فیلم برای «گاو خشمگین»

–        1985: جشنوارۀ فیلم کن، جایزۀ بهترین فیلم هنری برای «میشیما: یک زندگی در چهار بخش»

–        1990: هیئت ملی حفظ و نگهداری آثار سینمایی آمریکا، ثبت «گاو خشمگین» در فهرست آثار ملی

–        1993: حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک (NYFCC)، جایگاه سومِ بهترین فیلم برای «سبک‌خواب»

–        1994: هیئت ملی حفظ و نگهداری آثار سینمایی آمریکا، ثبت «راننده تاکسی» در فهرست آثار ملی

–        1997: جشنوارۀ بین‌المللی فیلم وایادولید، جایزۀ نگاه ویژۀ هیئت داوران برای فیلم «پریشانی»

–        1998: جشنوارۀ تائوس تاکینگ، جایزۀ بهترین داستانگویی

–        1998: حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک (NYFCC)، جایگاه دومِ بهترین فیلم برای «پریشانی»

–        1999:  جوایز انجمن ملی منتقدان فیلم (NSFC)، آمریکا، جایگاه دوم بهترین فیلم برای «پریشانی»

–        1999:  جوایز تریلر طلایی، جایزۀ تریلر طلایی برای فیلم «احیای مردگان»

–        1999: انجمن نویسندگان آمریکا، جایزۀ لورل برای یک عمر دستاوردِ فیلمنامه‌نویسی

–        2005: مؤسسۀ فیلم آمریکا، جایزۀ فرانکلین جی. شافنر

–        2007: جشنوارۀ فیلم استکهلم، جایزۀ یک عمر دستاورد

–        2008: جشنوارۀ بین‌المللی فیلم سنت‌لوئیس، جایزۀ یک عمر دستاورد

–        2009: جشنوارۀ بین‌المللی فیلم سینه‌مانیلا، جایزۀ یک عمر دستاورد

–        2013: جشنوارۀ فیلم‌های زیرزمینی ملبورن، جایزۀ بهترین کارگردان خارجی برای فیلم «دره‌های عمیق»

–        2013: جشنوارۀ فیلم‌های زیرزمینی ملبورن، جایزۀ بهترین فیلم خارجی برای فیلم «دره‌های عمیق»

–        2013: جشنوارۀ بین‌المللی فیلم خنت، جایزۀ افتخاری جوزف پلاتو

–        2013: جشنوارۀ بین‌المللی فیلم وایادولید، جایزۀ افتخاری برای فیلم «دره‌های عمیق»

–        2018:  جوایز بین‌المللی فیلم گاتهام، جایزۀ بهترین فیلمنامه برای فیلم «اولین اصلاح‌شده»

–        2018: هیئت ملی نقد، جایزۀ بهترین فیلمنامۀ غیراقتباسی برای فیلم «اولین اصلاح‌شده»

–        2018: حلقۀ منتقدان فیلم نیویورک، جایزۀ بهترین فیلمنامه برای فیلم «اولین اصلاح‌شده»

 

کیم سویونگ، فارغ التحصیل مطالعات سینمایی از دانشگاه نیویورک و استاد مطالعات سینمایی در دانشگاه هنرهای ملی کره است. او در دانشگاه های یو. سی برکلی، دانشگاه دوک، و دانشگاه کالیفرنیا ایرواین و دانشگاه آزاد برلین تدریس کرده است و به عنوان پژوهشگر در انیستیتو پژوهش آسیا، و دانشگاه ملی سنگاپور به مطالعه و تحقیق مشغول بوده است. او مدیر «موسسه فرهنگ سینمایی ترنس-اسیا» در سئول، سردبیر ارشد مجله ترنس: ژورنال مطالعات بصری، و همچنین عضو شورای تحریریه ژورنال‌هایی همچون مطالعات فرهنگی بینا- آسیایی، فمنیسم ژورنال، ردپاها، سینه 21 ، کینو است. پرفسور سویونگ از بنیان‌گذاران جشنواره فیلم زنان سئول (1997)، از مؤسسان گروه زنان فیلمساز (1988)، و موسس فستیوال بین‌المللی فیلم جئونجو (2000) بوده است. او در پژوهش‌های خود به مباحثی چون مدرنیته، سینما و جنسیت می پردازد. تالیفات او به زبان‌های ژاپنی، فرانسوی، ایتالیایی، و انگلیسی ترجمه و منتشر شده‌اند. از تألیفات او می‌توان به آثاری هم چون اشباح مدرنیته: سینمای فانتاستیک کره (2002)، سینما: گل آبی در سرزمین تکنولوژی (1997)، نقد فیلم (1998)، هالیوود/ فرانکفورت (1994)، بلاک‌باسترهای کره‌ای: آمریکا یا آتلانتیک (2001)، سینه-فمنیسم (1996) یاد کرد. او ویرایشگر مشترک کتاب دگرجای الکترونیکی: رسانه، تکنولوژی، و تجربه فضای اجتماعی (انتشارات دانشگاه مینه سوتا، 2010) بوده است (به همراه کریس بری، و لین اسپیگل).

پرفسور سویونگ همچنین به عنوان سینماگر مستقل، با نام مستعار جئونگ کیم در زمینه فیلمسازی مشغول است، و از او به عنوان یکی از شاخص‌ترین و برجسته‌ترین فیلمسازان مستقل کره جنوبی یاد می‌شود. او در تریلوژی تاریخ زنان (2000-2004) (کریو: زنان جنوبی/ کره جنوبی، به تماشای او خواهم پرداخت، و زن جدید: نخستین آواز او) به بررسی تاریخ پر آشوب زنان کره‌ای و تجربیات متنوع آن‌ها پرداخته است. فیلم‌های این تریلوژی در جشنواره‌های متعددی به نمایش در آمده است. او همچنین در تریلوژی تبعید به بررسی مهاجرت کره‌ای‌ها در آسیای مرکزی و روسیه می‌پردازد. از دیگر فیلم‌های او می‌توان از فیلم بلند منظره‌یاب (2010) نام برد. پروژه تازه‌اش برش در شهر باز نام دارد که در آن به مسئله مهاجرت می‌پردازد.

 

هانس یورگ وایسبریخ، تدوین‌گر آلمانی برنده جایزه، با سابقه 25 سال فعالیت در صنعت سینما، تاکنون در ساخت بیش از 50 فیلم سینمایی با کارگردانان آلمانی و بین‌المللیِ متعددی همکاری داشته است.

او علاوه بر همکاریِ نزدیک با کارگردان برجسته و شناخته‌شده آلمانی، هانس کریستین اشمید (در فیلم‌های «مرثیه» و «توفان»)، با کارگردانان دیگری از جمله بیله آگوستِ دانمارکی (در فیلم‌های «قطار شبانه به لیسبون» با حضور جرمی آیرونز و «55 پله» با حضور هلنا بونهام کارتر و هیلاری سوانک)، الکساندر سوکوروفِ روسی (در فیلم «فرانکوفونیا»)، کارگردان برنده جایزه اسکار فلورین گالنبرگر (در فیلم‌های «می‌خواهم تا…» و «مستعمره» با بازی اما واتسون و دنیل برول) و مارکو کروزپینتنر (در فیلم «تجارت» با حضور کوین کلاین و به تهیه‌کنندگی رولاند امریخ) همکاری کرده است.

آخرین کارهای او عبارت‌اند از: «استفان زوییگ: بدرود اروپا» به کارگردانی ماریا شریدر (نماینده اتریش برای معرفی به اسکار سال 2017)، «فرمان الهی» به کارگردانی پترا وولف (نماینده سوییس برای معرفی به اسکار 2018 و برنده جایزه در جشنواره ترایبکا در سال 2017)، «3 روز در کیبرون» به کارگردانی امیلی عاطف (به نمایش درآمده در برلیناله 2018)، «نامه‌های آسپرن» ساخته کارگردان جوان فرانسوی جولین لانده با بازی ونسا ردگریو، جولی ریچاردسون و جاناتان ریس میرز و به تهیه‌کنندگیِ جیمز آیووریِ برنده جایزه اسکار، و فیلم «7500» با بازی جوزف گوردون لویت، اولین فیلم بلند پاتریک وُلرس که نامزد دریافت جایزه اسکار نیز شده است.

مستندهای وایسبریخ نیز عبارت‌اند از: «صاحب کیهان» (به نمایش درآمده در مراسم اهدای جوایز فیلم اروپا در سال 2014) و مستندی در رابطه با شبکه‌های مجازی به نام «پاک‌کننده‌ها» که در جشنواره ساندنس در سال 2018 برای اولین بار به روی پرده رفت.

وایسبریخ تاکنون جوایز متعددی به دست آورده است که از میان آن‌ها می‌توان به جایزه‌ای که از مراسم اهدای جوایز سینمای آلمان در سال 2014 به‌ خاطر فیلم «دو زندگی» به کارگردانی جورج ماس گرفت، اشاره کرد؛ فیلمی که به فهرست کوتاه نامزدهای کسب جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان در سال 2014 نیز راه یافت.

وایسبریخ عضو آکادمی علوم و هنرهای سینمایی، آکادمی فیلم اروپا و آکادمی فیلم آلمان است.

 

لیو ژوان، تهیه‌کننده و کارگردان، مدیرعامل شرکت دونگ‌چان فیلمز است. او در زمینه کسب‌وکار رسانه سابقه‌ای طولانی دارد و با تهیه‌کنندگی فیلم «رویاها ممکن است محقق شوند» (2006) به کارگردانیِ بازیگر چینی، ژو جینگ‌لی، وارد صنعت سینما شد. او فیلم «یک سفر در تابستان» (2010) را کارگردانی کرده و تهیه‌کننده فیلم‌های «نسیان سرخ» (2014) و «پرتره چینی» (2018) به کارگردانی وانگ ژیائوشوای بوده است. او هم‌چنین تهیه‌کننده فیلم «جانور پیر» (2017) نیز بوده؛ فیلمی که در بخش آینده آسیای جشنواره فیلم توکیو، برنده جایزه نگاه ویژه شد و هم‌چنین دو جایزه اسب طلایی را به دست آورد. در سال 2019، آخرین فیلم او در مقام تهیه‌کننده، «تا دیدار بعد، پسرم»، دو خرس نقره‌ایِ بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر زنِ برلیناله را دریافت کرده است.