ادگاردو که در شهری کوچک در جنوب شیلی کارش انتشار روزنامه‌ای محلی‌ است، از سر استیصال تصمیم می‌گیرد برای رونق دادن به روزنامه و رضایت صاحب‌کارش به همراه دستیارانش خبرهای بی‌ضرر دروغین چاپ کند. درواقع خودشان خبر تولید کنند، و این کار در عمل آن‌ها را دچار دردسرهایی کوچک می‌کند. اما این دردسرهای کوچک پای آن‌ها را به ماجراهای بزرگ‌تری می‌کشاند و آن‌ها عملا در صف مقدم مبارزه با عوامل فساد و کلاه‌برداری قرار می‌گیرند و همین آن جامعه‌ آرام و بدون حادثه را متلاطم و آشفته می‌کند.

اولین فیلم بلند توماس آلزامورا (که نویسنده و تدوین‌گر فیلم هم خودش است)، یک جور کمدی نیش‌دار است، با ریتم تند و شخصیت‌ها و موقعیت‌های کاریکاتوری. چیزی شبیه کمدی‌های ایتالیایی دهه‌ ۱۹۶۰٫ همه‌چیز رنگی از اغراق دارد، از فیزیک و حالت بازیگران (با چشم‌های ورقلمبیده، سبیل از بناگوش دررفته و لباس‌های رنگ‌وارنگ)، تا تدوین سریع، دوربین پرتحرک و موسیقی جاز پرتلاطمی که به این اغراق می‌افزاید.

همیشه گفته‌اند (دست‌کم از رمان «صد سال تنهایی» به بعد) که تاریخ آمریکای لاتین با افسانه آمیخته. این فیلم هم همین را نشان می‌دهد. قصه‌ای که الهام‌بخش فیلم بوده، جابه‌جا با آدم‌های واقعی‌اش ترجیع‌بندی میان ماجراهای فیلم است. و به‌مرور مقایسه‌ حرف‌های آن آدم‌ها در مصاحبه‌های مستندوار با اتفاق‌هایی که برای بدل‌های داستانی‌شان می‌افتد (و مقایسه‌ شکل و شمایل‌ و حالت‌هاشان با این بدل‌ها) جزو جذابیت‌های فیلم است. تازه معلوم هم نیست خود آن مصاحبه‌ها هم یک‌جور شگرد واقع‌نمایانه برای جذابیت‌ بخشیدن به موضوع نباشد. هر چه هست، با فیلمی مفرح، بازیگوش و پرطراوت طرفیم.