شاید بعد از «ئی‌تی» (استیون اسپیلبرگ/ ۱۹۸۲)، به‌عنوان فیلمی برای مخاطبان کودک و نوجوان با موضوع موجودات فضایی، «تیتو کوچولو و موجودات فضایی» بهترین فیلمی باشد که داستانش در این زمینه است. البته موضوع فیلم پائولا لیویا رندی شاید تا حدی بیشتر به فیلم «تماس» (رابرت زمکیس/ ۱۹۹۷) شبیه باشد: امکان‌سنجی ارتباط با مردگان از طریق پیام‌های مخابراتی فضایی؛ که این‌جا لحنی کودکانه دارد. خانم رندی برخلاف بسیاری از فیلم‌های فضایی/کودکانه دهه کنونی، که پر از زدوخوردهای سفینه‌ها و موجودات عجیب و اسلحه‌های پیشرفته است، در فیلمش تکیه اصلی را روی عواطف انسانی قرار داده است. کاوش‌های علمی مرد دانشمند و مراقبت‌های نظامی ارتشی‌ها و اصرار پسربچه برای ملاقات با پدر مرده‌اش و آرزوهای پرزرق‌وبرق دختر نوجوان، همگی مسیرهایی هستند که به یک مقصد ختم می‌شوند؛ لزوم نزدیکی آدم‌ها به یکدیگر برای حل مشکلاتشان. این پیام، برای کودکان زمان معاصر، که دوران تنهایی و انزواست، شاید مهم‌ترین وجه فیلم باشد؛ اگرچه در پیشبرد روایت و ایجاد تعلیق دراماتیک و تلفیق طنز و جدیت و واقعیت و فانتزی هم برای مخاطب کم‌سن‌وسالش موفق است. آن تصاویر شگفت‌انگیز که اواخر داستان، در افق آسمان پدیدار می‌شوند، یادآور پرده سینما نیز هستند، و به نوعی یک جور ادای دین به سینما.