دبیر کل سازمان توسعه صنعت سینمای هنگ کنگ تهران را شهری سرزنده با مردمانی شاد و امیدوار می‌داند.

به گزارش ستاد خبری، ولینگتون فانگ، دبیر کل سازمان توسعه صنعت سینمایی هنگ‌کنگ برای اولین بار و به منظور شرکت در سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر و برگزاری کارگاهی با عنوان چالش‌های تهیه‌کنندگی، در حاشیه این جشنواره، به ایران سفر کرده است.

اولین بار است به ایران می آیید، این سفر چطور بود؟

ولینگتون فانگ: اولین بار است که به ایران می‌آیم و می‌دانم که صنعت فیلمسازی در ایران سابقه‌ای طولانی دارد. می‌دانیم که برخی از کارگردانان ایرانی بسیار مورد ستایش قرار گرفته‌اند و فیلمهای ایرانی در همه‌جای دنیا بسیار محبوب هستند. برخی از آنها در هنگ کنگ به نمایش در آمده و مورد استقبال مخاطبان واقع شده‌اند. در هنگ‌کنگ مراسمی به عنوان فیلمهای آسیایی وجود دارد که توسط سازمان ما حمایت می‌شود.  در سال ۲۰۱۲، فیلم جدایی نادر از سیمین توانست جوایز بسیاری از جمله جایزه بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلنامه  و بهترین صداگذاری را از آن خود کرد. اخیرا متوجه شدیم ایران در راه ساخت و معرفی سینمای خود به دنیا قدم‌های بزرگی را برداشته است و این دلیل آمدن ما به اینجا است.  در درجه اول می‌خواهیم صنعت فیلمسازی ایران را بهتر بشناسیم و در عین حال می‌خواهیم ببینیم در چه سطحی می‌توانیم با هم همکاری داشته باشیم. به ویژه در چشم‌انداز تولیدات سینمایی و تسهیل آن. کشور چین آمادگی دارد تا در جهت گسترش روابط خود با کشورهای همسایه و نزدیک همکاری‌های لازم را انجام دهد. بنابراین مایل هستیم در مورد ایران اطلاعات بیشتری را کسب کنیم.  برخورد ایرانیان بسیار خونگرم و صمیمی است. آنها بسیار مودب بوده و همیشه سعی می‌کنند لبخند بزنند. به نظرم مردم شما منتظر فرا رسیدن فردایی بهتر هستند. بنابراین همه‌ آنها بسیار با اعتماد به نفس و فعال به نظر می‌رسند و این  باعث ایجاد اشتیاق در انسان می‌شود.

در اهداف ماموریت‌تان، چه مکانی برای همکاری با ایران در نظر گرفته‌اید؟

قطعا به دنبال همکاری دوجانبه هستیم، زیرا ایران صنعت سینمایی بسیار مستحکمی دارد  و این مسئله به همکاری‌های فیمابین کمک بیشتری می‌کند. در دهه‌ی گذشته کشور هنگ‌کنگ همکاری بسیار نزدیکی با چین داشته که منجر به بازسازی صنعت سینمای چین گردیده است.  بنابراین می‌توانیم همین تجربه را در مورد ایران نیز از سر بگذرانیم و این مسئله کاملا دست‌یافتنی به نظر می‌آید.

می‌توانید توضیح دهید که چگونه همکاری دوجانبه شما با چین به موفقیت ختم شده است؟

در سال ۲۰۰۰، صنعت فیلم هنگ‌کنگ در حال فروپاشی بود. فراگیری بیماری سارس باعث شده بود مخاطبان سینما به حداقل خود برسند. احتمال آلوده شدن در مکان‌های عمومی به بالاترین حد خود رسیده بود. بنابراین صنعت سینما با رکود مواجه شده و یافتن سرمایه‌گذار برای آن به مشکلی بزرگ تبدیل شده بود. در عین حال هیچ مخاطبی هم راغب به تماشای فیلمها نبود. بنابراین دست‌اندرکاران این صنعت تصمیم گرفتند از دولت درخواست کمک کنند. از دو جهت می‌توان این مسئله را مورد بررسی قرا داد. اول اینکه کمک دولت برای ما سرمایه‌ای را بوجود آورد که با آن توانستیم سازمان توسعه صنعت سینمایی هنگ‌کنگ را راه‌اندازی کنیم. در نتیجه می‌توانستیم دولت را در زمان بروز چنین بحران‌هایی راهنمایی کنیم. بنابراین این سرمایه به منظور کمک به کارگردانان برای ساخت فیلم‌هایشان و بالابردن کیفیت و کمیت تولید به کار برده شد. از زاویه دوم، هدف ما یافتن بازار برای فیلمها بود و بازار اصلی فیلم برای ما کشور چین به شمار می‌رفت. در آن زمان کشور چین به تازگی درهای خود را به سوی جهانیان گشوده بود. بین هنگ‌کنگ و چین توافقاتی صورت گرفت که آن را تسهیل‌سازی در امور مالی اقتصادی بین دو کشور نامیده بودیم. این حرکت، باعث تشویق فیلمسازان هنگ‌کنگ و چین به همکاری‌های مشترک و دوجانبه‌ بیشتر شد. بنابراین وقتی فیلمی ساخته می‌شد، همزمان در هر دو کشور به نمایش در می‌آمد، و هر دو طرف قرارداد از منفعت حاصله سهم می‌بردند. و بدین وسیله کارگردانان هنگ‌کنگی توانستند در چین بازاری برای فیلم‌های خود پیدا کنند.

به نظرتان می‌شود کارگردانان هنگ‌کنگی را به فعالیت در ایران تشویق کرد؟

بستگی دارد به اینکه تا کجا بتوانیم با هم همکاری داشته باشیم. هر سال در ماه مارس نمایشگاهی در هنگ‌کنگ برگزار می‌شود که شامل بازار فیلم و همینطور جشنواره‌ای بین‌المللی است. این بازار محل مناسبی برای ملاقات با افراد مختلف از همه‌ جای دنیا است. امسال در مارس ۲۰۱۶، فقط ذدر چهار روز، حدود ۷۳۰۰ شرکت‌کننده داشتیم و انها افرادی بودند که از هنگ‌کنگ برای خرید و فروش فیلم و تبادل آن به آنجا آمده بودند. همچنین همایشی با نام سرمایه‌گذاری بر فیلمهای آسیا و هنگ‌کنگ برگزار می‌شود که در آن به کارگردانانی که برای ساخت فیلم خود مشکل مالی دارند، بودجه اختصاص داده می‌شود. آنها با هدف فروش ایده‌ها و یا پروژه‌های فیلمسازی‌شان به جشنواره می‌آیند و سرمایه‌گذارانی برای آنها پیدا می‌کنند. این گردهمایی فرصت مناسبی برای ملاقات با افراد تازه است. به نظرم تجارت بخشی از صنعت سینما است. بنابراین زمان خواهد برد تا ایران را بشناسیم.  در ضمن، در حال حاضر قرار است فیلمسازان ایرانی را به نمایشگاه بعدی که در ماه مارس برگزار می‌شود  دعوت کنیم و در آنجا نه فقط در حوزه سینما، بلکه در حوزه‌های دیگری از جمله تلویزیون، بازی‌های کامپیوتری، انیمیشن و غیره می‌توانیم با هم همکاری داشته باشیم.

پیش از اینکه به ایران سفر کنید، چه تصوری از سینمای ما داشتید؟

به نظر من ایران سرزنده‌تر از آنی است که به نظر می‌رسد، به خاطر اینکه قضاوت از روی فیلم‌ها نمی‌تواند دقیق باشد. اکثر فیلم‌های ایرانی ملودرام‌هایی غمگین و خاکستری هستند. اما هنگامیکه به اینجا آمدم مردم را در حال لبخند زدن دیدم، آنها بسیار خوشحال‌اند و دوست دارند برنامه‌های سرگرم‌کننده تماشا کنند. به نظرم این به خاطر رسانه‌های بین‌المللی است که چهره‌ای تاریک از ایران به نمایش می‌گذارند. پیش از تحکیم قوانین آزادی در چین، ما هم همین مشکل را داشتیم. فکر می‌کردیم چین هم کشوری تاریک و با عقاید صرفا کمونیستی است. سپس شروع به همکاری با یکدیگر کردیم و اکنون روابط روشنی میان دو کشور وجود دارد. در تهران نیز اکنون شرایطی مشابه حاکم است، بطوری که شرایط بیست سال پیش هنگ‌کنگ را به یاد من می‌آورد. و اکنون شانگهای یکی از شهرهای منحصر به فرد در دنیا به شمار می‌آید. مسئله فقط تغییر محتوا است. همه چیز باز می‌گردد به دیدگاه شما نسبت به مردم، کشور و فرصت‌های شغلی. فرصت‌های شغلی به محض کشف شدن، خود در مسیر صحیح قرار می‌گیرند. ولی به نظر من این پروسه‌ای زمانبر است، چرا که فرآیندی آموزشی قلمداد می‌شود.