کسانی که من را می‌شناسند، می‌دانند که قبل از انقلاب در جمعیت شیر و خورشید فعالیت می‌کردم. از همان زمان هم اعتقاد داشتم که مردم ما بامحبت‌ترین مردم دنیا هستند و همواره در کارهای خیر پیش‌قدم‌اند. به یاد دارم که همواره در جمع‌های خانوادگی و در کنار دوستانم درباره این موضوع صحبت می‌کردیم که مردم ایران باید با جامعه بین‌المللی در ارتباط باشند. اما این اتفاق بعد از گذشت زمان روز به روز کمتر شد و ارتباط ما با دنیا بسیار کمتر از قبل شد. اعتقاد دارم که از دهه ۳۰ و ادامه آن تا سال ۵۷ دوره رنسانس ایران بود، یعنی هنرمندان ما در حوزه‌های مختلف آثار درخشانی را خلق می‌کردند که باعث می‌شد از کشورهای دیگر به این‌جا بیایند و آثار هنرمندان ایرانی را ببینند. اما این اتفاق امروز به‌ندرت می‌افتد و فضا به گونه‌ای است که ما چیز خاصی برای ارائه نداریم. منظورم این است که ما باید متولی جشنواره‌ها یا نمایشگاه‌هایی باشیم که مردم سایر نقاط دنیا را جذب کند و آن‌ها برای حضور در کشور ما بی‌تاب باشند؛ اتفاقی که قطعا اکنون رخ نمی‌دهد. اما برگزاری جشنواره‌های بین‌المللی در حوزه‌های مختلف می‌تواند به این امر کمک کند. جشنواره جهانی فجر تا حدودی توانسته در این مسیر گام بردارد. اما قطعا به آن درجه‌ای که باید، نرسیده است. اما همین که ما می‌توانیم چند روزی فیلم‌های بین‌المللی نمایش دهیم و کسانی را به ایران دعوت کنیم، بسیار مثبت است، اما باز هم می‌گویم جای کار زیاد دارد. موضوع مهمی که ما را از جامعه جهانی دور می‌کند، بحث مهاجرت افراد نخبه از کشور است. البته مهاجرت تمام ایرانیان و ترک کشورشان دردناک است، اما عده‌ای هستند که برای جامعه مانند گوهری تمام‌عیارند و ترک کشور توسط آن‌ها مانند تیری بر قلبمان می‌ماند. چندی پیش از خبری درباره مهاجرت ۳۰۰ هزار نفر از مردم کشورمان و عده قابل ‌توجهی افراد سرشناس مطلع شدم. با خود گفتم سه بار ورزشگاه آزادی را با آن عظمت پروخالی کنید، تازه می‌شود تعداد افرادی که در این چند وقت اخیر از کشور مهاجرت کرده‌اند. بیشتر این افراد، انسان‌هایی باسواد هستند که می‌توانند تا حد زیادی برای کشور مفید باشند و نبود آنان دل هر دلسوزی را به ‌درد می‌آورد. قطعا حضور افراد نخبه در کشور باعث می‌شود جشنواره‌هایی شبیه به فجر رونق فوق‌العاده‌ای بگیرد.

* یادداشت شفاهی