«چهل و هفت» فیلمی اپیزودیک است که حلقه رابط خود را در زنجیره داستانی‌اش، بر مبنای موضوع زنان میان‌سال از سه طبقه مختلف اجتماعی قرار داده است؛ ایده‌ای که در سینمای ایران تاکنون چندین بار به آن اقبال نشان داده شده است. اما به نظر می‌رسد مشکلات زنان این فیلم، ربط ذاتی به موقعیت سنی‌شان ندارد و می‌توانست در موقعیت‌های دیگر هم رخ دهد. مثلا خروج زن از منزل به دلیل بدخلقی شوهر یا شک کردن به شوهر در ارتباط با زنی دیگر یا خشونت فیزیکی و کتک‌خوردن، مسائل منحصر به سن میان‌سالی زنان نیستند و می‌توانند برای دیگران هم رخ دهند. برای همین، اثر در جست‌وجوی فصلی مشترک بین داستان‌هایش سرگردان است و هر چه پیش می‌رود، این بلاتکلیفی هم بیشتر می‌شود. مشکل فیلم فقط در وحدت موضوع نیست، بلکه در ساختار روایی هم الگوی مشخصی ندارد. در اپیزود سوم فیلم، ناگهان تغییر مسیر داده می‌شود و روایت آرام و خطی و بلکه کش‌دار متن (موقعیت‌های تکراری و زاید در فیلم کم نیست و پاشنه آشیل اصلی آن است)، تبدیل به فضایی پر از ارجاع به گذشته و رفت ‌و برگشت‌های زمانی می‌شود و انسجام روایت را از بین می‌برد.