کسانی که به‌خوبی من را می‌شناسند، می‌دانند که به موسیقی و سینما علاقه ویژه‌ای دارم. همواره طی سالیان گذشته علاقه‌ام به سینما را اعلام کرده‌ام. معتقدم که نقاشی و سینما تکمیل‌کننده یکدیگر هستند. حتی زمان‌هایی که در حال نقاشی هستم، به فیلم‌های مورد علاقه‌ام فکر می‌کنم. خدا عباس کیارستمی و علی‌اصغر معصومی را رحمت کند. ما همواره با هم در ارتباط بودیم و روزگار فوق‌العاده‌ای را با این دو عزیز پشت سر گذاشته‌ام. نکته جالب این‌که هیچ‌کدام از ما سه تا در ابتدا نمی‌دانستیم که قرار است نقاش یا فیلم‌ساز شویم. شاید تاثیراتی که روی یکدیگر گذاشتیم، باعث شد که هر کدام از ما مسیری خاص را انتخاب کنیم. اما نقاشی و موسیقی هیچ‌گاه به اندازه سینما قدرتمند نبوده‌اند. یعنی هنر موسیقی و نقاشی به اندازه سینما نزد مردم و به این اندازه که می‌بینیم، مهم جلوه نکرده است. امروز زبان سینما یک ارتباط ویژه برای پیوند و هم‌بستگی کشور‌های مختلف است. سالانه چیزی در حدود چند هزار جشنواره سینمایی در دنیا برگزار می‌شود که این موضوع بسیار عجیب و ویژه است و نشان می‌دهد که این صنعت تا چه حد برای مردم دنیا و دست‌اندرکاران آن مهم است. اگر در سینما حضور پیدا می‌کردم و به صورت حرفه‌ای این حوزه را دنبال می‌کردم، شاید منتقد می‌شدم، یا شاید کارگردان. اما از ابتدا هم می‌دانستم که عاشق سینما هستم و می‌توانم در این حوزه نیز فعالیت کنم. اما نقاشی برای من چیز دیگری بود و مثل این‌که زیاد هم بی‌راه نرفته‌ام و اشتباه انتخاب نکرده‌ام. اما نکته مهم این‌که هیچ هنری بدون ارتباط با دنیا و جامعه بین‌المللی شکل نمی‌گیرد. اتفاقی که درباره هنرهای تجسمی در ایران به آن اندازه‌ای که باید، شکل نگرفت و نمی‌گیرد. اما سینما به‌خوبی در حال انجام این کار است و نمونه آن جشنواره جهانی فجر است که توانسته تعامل خوبی بین سینماگران ایرانی و خارجی ایجاد کند. این روزها می‌دانم که هنرجویان و دست‌اندرکاران سینمای دنیا در ایران هستند و در جشنواره جهانی فجر حضور پیدا می‌کنند که این گام مهمی برای سینمای ایران و کارگردانان جوان است که بتوانند بیشتر ببینند و بفهمند و از سوژه‌های روز دنیا استفاده کنند.

*یادداشت شفاهی