میهمان آلمانی جشنواره جهانی فیلم فجر می‌گوید فیلم‌های عباس کیارستمی همگان را به صورت افرادی منحصربه‌فرد که سعی در درک و دریافت قدرت الهی دارند به تصویر می‌کشد.

به گزارش ستاد خبری سی و پنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر، اشتفان فورنر متولد ۱۹۶۵ در شهر بامبرگ آلمان تحصیلات خود در رشته الهیات کاتولیک را در بامبرگ و پاریس گذرانده است. او در جشنواره‌های بین‌الملل فیلم متعددی از جمله کن، کاتبوس، برلیناله و … به عنوان عضوی از هیئت داوران حضور داشت. در ادامه او که یکی از میهمانان جشنواره جهانی فیلم فجر بود، در مورد کارگاه خود صحبت کرده و نظر خود را در مورد اوصاف یک فیلم خوب اعلام می‌نماید.

در مورد کارگاهتان برایمان توضیح دهید.

من با همکاری نفرات دیگری از ادینبورگ، پاریس و ایتالیا در دانشگاه صداوسیمای ایران برای دانشجویانی از این دانشگاه و از هنگ کنگ کارگاهی با مضمون مذهب در سینما برگزار کردم.

کیفیت این کارگاه‌ها را چگونه می‌بینید؟

برای من بسیار خوب بود. از آنجایی که من سال گذشته عضوی از داوران بخش بین‌المذاهب بودم، برای برگزاری این کارگاه دعوت شدم. سنت دیرینه‌ای در کلیسای کاتولیک و پروتستان وجود دارد و در جشنواره‌های مختلف فیلم داوران مسیحی وجود دارند که منتقد فیلم و سینما نیستند، اما نقطه نظرات خاصی در زمینه فیلم‌ها دارند. آن‌ها بیشتر به دنبال موقعیت‌های بشری در این فیلم‌ها هستند. این همان کاری است که ما در این کارگاه‌ها انجام می‌دهیم. شروع این موضوع به جنگ جهانی دوم بازمی‌گردد و در جشنواره فجر از سال ۲۰۰۲ حضور داوران مسلمان و مسیحی در بخش بین‌المذاهب آغاز شد.

عنوان کارگاه شما چه بود؟

سینما و مذهب. من ۱۰ سال پیش در جشنواره کن هم به بررسی مقوله مذهب به عنوان عضوی از داوران بخش فیلم‌های جهان مسیح پرداختم. ما سعی می‌کنیم فیلمی را پیدا کنیم که ایمان و عقاید مذهبی ما را تلنگری زده و بیدار کند.

به نظر شما چه اقداماتی در جهت بهبود زوایای مذهبی سینما بایستی انجام شود؟

من فکر می‌کنم سینمای ایران در این زمینه بسیار خوب است و کاری نیست که بتواند بهتر انجام شود. در کارگاه من این موضوع به دقت به بحث گذاشته شد. یک بار یکی از همکاران من که اهل پاریس است به من گفت که او نمونه‌ای از عقاید مذهبی‌اش را در فیلم‌های کیارستمی می‌بیند. فیلم‌های او درباره‌ اسلام و عبادت نیست و هیچ سرنخ مذهبی در فیلم‌هایش یافت نمی‌شود، اما او همگان را به صورت افرادی منحصربه‌فرد که سعی در درک و دریافت قدرت الهی دارند به تصویر می‌کشد. کسانی که سعی به رسیدن به چیزی والاتر دارند؛ نه به گونه‌ای مستقیم که به اسلام و یا مسیحیت اشاره داشته باشد بلکه در مسیر فطرت بشری؛ شخصیت‌های فیلم‌هایش سعی دارند به بهشت نگاه کنند. در اینجا مسئله این نیست که کیارستمی انسانی معتقد و با ایمان یا خیر. زمانی که او فیلم را می‌سازد، بر عهده بیننده است که تصمیم بگیرد چه چیزی را در این برای خود، زندگی، ایمان و عقیده‌اش بیابد. و هرکسی فیلم را به گونه‌ای متفاوت می‌بیند.

شما در یک فیلم خوب به دنبال چه چیزی هستید؟

فیلم‌ها نباید به شما روش و طریق را نشان دهد بلکه بایستی سعی کند که شما را به تفکر وا‌دارد. تفکر در این باب که چه چیزی درست یا غلط است؛ نشان بدهد که چگونه شما می‌توانید در ورد این حقیقت چیست تصمیم بگیرید. من شخصاً فیلم‌هایی که سعی در توصیف و توضیح دنیا دارند را دوست ندارم. من فیلم‌هایی را که تمام زوایای زندگی را نشان می‌دهند ترجیح می‌دهم. فیلم خوب شما را کنجکاو کرده و به پرسش در مورد هر چیزی وا‌می‌دارد. سؤالاتی مثل این که آیا می‌توان واقعاً فهمید که چرا فردی این چنین یا آن چنان عمل کرد و یا این که تو در این شرایط چگونه عمل می‌کردی.