«تیتو کوچولو و موجودات فضایی» مکاشفه‌ای در روابط انسانی و درون آدم‌ها در دنیایی است که فاصله‌های زیاد جغرافیایی –  از شهر گرم و مدیترانه‌ای ناپل در جنوب ایتالیا، تا صحرای خشک و بی‌آب‌وعلف نوادا در غرب دور آمریکا – بین انسان‌ها فاصله انداخته و تنهایی آدم‌ها آن‌ها را بر آن داشته که در دنیاهای دیگر در جست‌وجوی یک هم‌زبان و همدم باشند. فیلم درواقع یک کمدی علمی- تخیلی نوجوانانه و شیرین است که با فانتزی‌های فضایی خود، دنیایی خیالی را حول واقعیت‌های تلخ بشر امروزی خلق می‌کند تا نشان دهد که هر راهی که ما را به هم نزدیک کند، همواره بهترین راه ارتباط است. فیلم با کنار هم قرار دادن یک مرد دانشمند عبوس و میان‌سال، یک زن جوان پرانرژی و سرشار از تخیل و ایده، یک دختر ماجراجو و عاشق‌پیشه نوجوان و یک پسربچه پرشروشور و بازیگوش، شمایل مقدس خانواده را زنده می‌کند؛ خانواده، تنها نهاد اجتماعی که درنهایت بشر را به رستگاری خواهد رساند و تنها راه نجات انسان از تنهایی و گم‌گشتگی. فیلم با انتخاب بیانی سورئالیستی می‌کوشد راه رویارویی با ماتم از دست دادن عزیزان را نشان دهد و این‌که گاهی به جای بهت و حیرت، لازم است به راز و رمزی که بر هستی انسان‌ها حاکم است، تمکین کنیم و با احترام به یاد ازدست‌رفتگان به زندگی جاری بازگردیم و عشق را در بین زندگان بجوییم. پارادوکس جالبی که در فیلم هست، قالب و ژانر علمی- تخیلی آن است که توقع مواجهه با ناشناخته‌هایی در آینده را در ما ایجاد می‌کند، اما درواقع ما را در مقابل گذشته نوستالژیک و ازدست‌رفته‌ای قرار می‌دهد که با حفظ حس سبکبالی و طنز می‌تواند حالِ ما را بسازد.

پائولا رندی با این فیلم موفق می‌شود هوای تازه‌ای در فضای کم‌رمقِ سینمای کمدی امروز ایتالیا بدمد.