«حکایت دریا» نهمین فیلم بهمن فرمان آرا است که بر اساس فیلمنامه‌ای از خودش ساخته شده است. فیلمی که در راستای مضامین تکرارشونده فیلم‌های بعد از انقلاب این فیلم‌ساز قرار می‌گیرد و زندگی یک نویسنده پیر را روایت می‌کند که تجربه‌های تلخ اخیرش را در آسایشگاه به یاد می‌آورد، یا چه بسا کلیت ماجرا همچون یک قصه در ذهن ازهم‌گسیخته او می‌گذرد. نزدیکی به مرگ و افسوس گذشته‌های ازدست‌رفته، ازجمله این مضامین مشترک است که در فیلم با عبور از فیلتر ذهن یک نویسنده پیر که بیشتر در خاطرات و ذهنیات خود سیر می‌کند، سروشکلی دراماتیک‌تر پیدا کرده است. درامی که به نوعی ذهنیات مرد را در تقابل با واقعیت قرار می‌دهد و از ورای آن موقعیت بغرنج او را شدت می‌بخشد و نمونه آن تمایز تصویر همسرش ژاله در ذهن و واقعیت است. زنی که مرد نویسنده تلویحا سردی او را برآمده از قلب پیوندی‌اش می‌داند، اما واقعیت سردی زن در خود مرد نهفته و در فیلم پاسخی به این چرایی‌ها داده می‌شود. فرمان‌آرا تلاش کرده بر بستر قصه مردی که به انتهای راه رسیده، گوشه چشمی هم به نسل جوان و بن‌بست‌های ذهنی و عینی آن‌ها داشته باشد و به این ترتیب فیلم را دارای لایه اجتماعی کند که به جهت پرداخت به‌اندازه، به غنای کلیت اثر کمک می‌کند.