«یه عبارت بی‌مزه هست که می‌گه آدم‌ها یه دفعه تغییر نمی‌کنن، این ماییم که دیر به دیر نگاشون می‌کنیم…» خواندن این متن یک خطی در خلاصه داستان فیلم در نگاه اول چندان هم روشن‌گر نیست و نشان نمی‌دهد که با چگونه فیلمی روبه‌رو هستیم، اما درواقع بسیار هم گویا و معرف فیلم است. در این‌جا با یک ملودرام امروزی شهری روبه‌رو هستیم که به بحران بین زوج‌هایی از طبقه متوسط می‌پردازد؛ بحران‌هایی مانند این‌که آیا نگفتن حقیقت هم‌وزن گفتن دروغ است، یا بار سبک‌تری را روی شانه‌های کسی می‌گذارد که رازی را پنهان نگه می‌دارد، از کِی و از کجا انتظار شریک (آینده) زندگی ما برای شنیدن مهم‌ترین برنامه‌هایمان موجه است و چرا ما فکر نمی‌کردیم که باید او را در جریان رازهایمان قرار بدهیم و این‌که حالا چه باید کرد؛ باید رفت یا باید ماند؟! این‌ها پرسش‌های ساده و در عین حال عمیقی‌اند که امروزه در ارتباطات انسانی مطرح هستند. فیلم به «آدم»هایی می‌پردازد که «تغییر» می‌کنند؛ تغییری که «یک‌دفعه» اتفاق نمی‌افتد، اما درواقع ما در مناسبات پیچیده امروزی چنان از آن‌ها غافل بوده‌ایم که متوجه تغییرات نشده‌ایم و اینک ناگهان غافل‌گیر می‌شویم. اما شاید اگر به خودمان هم رجوع کنیم، به همان اندازه از تغییرات درونمان جا بخوریم، چون درواقع حتی به خودمان هم «دیر به دیر» نگاه می‌کنیم. «هت‌تریک» با جمع کردن گروهی از بازیگران برتر سینمای امروز ایران، در بازنمایاندن احساسات متناقض و سهل و ممتنعی که در جایی شخصیت‌ها را به هم نزدیک و در جاهایی دور می‌کند، موفق است. هر کسی در زمانی که دیگری را متهم به دروغ‌گویی می‌کند، اندکی بعد ناخواسته متوجه می‌شود که خود نیز چندان شفاف نبوده است. در پایان آن‌که به نظر می‌رسید از همه خیال‌پردازتر و رویایی‌تر است، به واقعی‌ترین نتیجه موفقیت‌آمیز فیلم می‌رسد. اما این اتفاق در زمانی می‌افتد که به نظر میرسد پیوندها گسسته شده است.