«پیامی به پدر» در نگاه اول، یادآور فیلم معروف موج نوی سینمای ایران، «یک اتفاق ساده» (سهراب شهیدثالث/ ۱۳۵۲) است: پسری تخس و درس‌نخوان که در غیاب مادر، ناگزیر به زندگی همراه با پدری بی‌توجه است. اما سریک آپریمو در «پیامی به  پدر»، موقعیت‌های دراماتیک‌تری را در مقایسه با آن فیلم ایجاد کرده است که تا حدی، ساختار و ریتم پرمکث و ایستای فیلم را شتاب می‌دهد. مهم‌ترین جنبه دراماتیک این فیلم، موقعیت محوری مادر خانواده است؛ زنی که به دلیل سخت‌گیری‌هایش نسبت به پسر کودنش، ظاهری مستبد و بی‌رحم دارد، اما درواقع خودش، یک قربانی در شرایط سخت زندگی و فقر و بی‌توجهی است. تکیه‌گاه عاطفی او پسر بزرگ‌ترش است که با مرگ او، زن دیگر هیچ انگیزه‌ای برای ادامه زندگی ندارد و با رفتن او، اگرچه سخت‌گیری‌ها به پسر کوچک‌تر کمتر می‌شود، ولی اضمحلال درونی خانواده بیشتر می‌شود. شاید این اضمحلال، سایه‌ای نمادین از روندی باشد که بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بسیاری از اقلیم‌های روسیه بزرگ و جمهوری‌های مستقل از آن را فراگرفت: دیکتاتوری پرولتاریا نابود شد، اما سردرگمی و فقدان تکیه‌گاه محکم ملی، تزلزل‌هایی دیگر را به وجود آورد. اشاره‌های فیلم به زمان وقوع داستان در این مقطع زمانی، این حدس را تقویت می‌کند.