فانتزی، رویا و قصه. شاید دنیای سینما با این سه کلمه و خیال تصویری کردن این سه مفهوم، خلق شده باشد. کلمه‌هایی که ما در دنیای تلخ و  غم‌انگیز واقعی‌مان، سخت بهشان نیازمندیم. ما قصه را دوست داریم، چون… یا نه! بگذارید فراتر از دوست داشتن، بگویم ما به قصه نیاز داریم تا کمی نفس تازه کنیم. ما امروز بیش از هر روزی به قصه شنیدن نیاز داریم. ما نیاز داریم پایمان را در کفش فرهنگ‌ها، تمدن‌ها، کشورها و آدم‌های دیگر کنیم و دنیا را از زاویه آن‌ها ببینیم؛ برای دو ساعت فقط. شاید که نه، حتما حالمان بهتر می‌شود. «تیتو کوچولو و موجودات فضایی» به این دنیای فانتزی، سرخوش و کودکانه خیلی نزدیک است. غریبه هفت ساله‌ای که همراه خواهرش پا در ناکجاآبادی می‌گذارد‌ که برخلاف تصورشان، در آن خبری از خواننده مشهور و دنیای پرزرق‌وبرقش نیست. پابه‌پای تیتو باید خندید، بازیگوشی کرد و سربه‌سر عموی تنهای قصه گذاشت. دنیای ما از این بازیگوشی‌ها بیشتر نیاز دارد. از این گفت‌وگوهای کودکانه با آدم‌هایی از «فضا»یی دیگر. بیایید کمی گوش بدهیم؛ به آن‌ها که در دنیایمان «آدم فضایی» تعبیر می‌شوند و تیتوهای درونمان. حتما نه فقط حالمان بهتر، که دنیایمان بزرگ‌تر می‌شود.