«یه‌وا» فیلم اصلا بدی نیست؛ که با این فیلمنامه آشفته می‌توانست فیلم بدی شود؛ که نشد. دلیل اساسی‌اش در فضاست و آدم‌های درست متعلق به آن فضا.
فیلم ضعیف است، اما آدمیزادی. کمی اشک و آه اضافی دارد. شخصیت اولش، که فیلم قصه اوست، خوب است؛ و دربه‌دری‌اش هم. مهم‌تر از همه در فیلم آدم‌هایند که واقعی‌اند و حسشان می‌کنیم.
دیدن «دروازه جهنم» از کینوگاسا – نسخه خوب- غنیمت است. متشکر از نمایشش.
فیلم گدار (فراز و نشیب…) فیلم خوبی نیست، جز چند دقیقه تست بازیگری‌اش.
فیلم فرمان‌آرا، به شوخی شبیه‌تر است تا فیلم‌سازی.
فیلم مجیدی (ابرها…) بماند به وقتش!
«سفر» از الدراجی، فیلم ضعیف (دوپاره) اما بدی نیست؛ می‌شود دیدش. نیمه دومش، می‌اُفتد.
دعوت از یورن دونِر، منتقد بزرگ سوئدی و تهیه‌کننده «فانی و الکساندر»، کار درست و درمانی بود. کاش می‌فهمیدند.
در مجموع تا همین‌جا این جشنواره جهانی از همتای ملی‌اش بهتر است؛ منظم‌تر و سر و سامان‌دارتر.
