ساده بودن زندگی بشری، اصل بودن خانواده، تلاش برای زیستی سالم و البته به دور از افراط، همچنین باور به دنیای دیگر و کوتاهی فاصله آن دنیا با دنیای موجود، مفاهیمی اولیه برای هر تماشاگری در هر محیط زیستی و فرهنگی است که در این فیلم، به تماشاگر عرضه شده است.

آلیا معدنچی است، اما دست‌آخر کارش به بیرون کشیدن خاطراتی می‌رسد که زیر خاک مدفون شده‌اند و معدن ظاهرا خالی‌ای که برای سرکشی به آلیا سپرده‌اند، دست‌کمی از تاریخی ندارد که قرار است کسی سراغی از آن نگیرد و به امان خدا رها شود. همیشه چیزهایی هست که باید پنهانشان کرد و پافشاری اولیه‌ رئیس

حقیقت معمولا تلخ است و تلخ‌تر هم می‌شود وقتی که با حقیقتی تاریخی پیوند بخورد که نادیده انگاشتنش، به حذف پاره‌ای از هویت‌های جمعی و البته فردی ما بینجامد که جای خالی آن با هیچ مصلحت یا تدبیر یا توجیهی پر نشود . معدنچیِ فیلم «معدنچی» خود یک مهاجر جنگ‌زده است که زمانی در زادگاه

«اردک‌لی» سومین فیلم سینمایی بهروز غریب‌پور، چهره نام‌آشنای عرصه تئاتر، است که کلیت این فیلم در دهه ۲۰ و ۳۰ شمسی می‌گذرد. فیلم سیاه و سفید داستان پسری به نام بایرام اردک‌لی است که برای معالجه بیماری مادرش از تبریز به تهران می‌آید و لهجه و نام فامیلش تبدیل به چالش بزرگ او با هم‌کلاسی‌هایش

بسیاری از مفاهیم انسانی همچون اهمیت ایستادن بر سر حق، از ارزش‌های کهن مشرق زمین‌اند. اما در دهه‌های اخیر، تلاش برای یادآوری این مفاهیم را بیش از همه در سینمای آمریکا می‌بینیم. این‌که در محصولات ‌هالیوودی چقدر نمونه اصیل در این زمینه وجود دارد و چه میزان فیلم شعاری، به‌تنهایی مهم نیست. مهم این است

یک غافل‌گیری آشکار از سینمای اسلوونی، با یکی از قربانیان جنگ بوسنی در مرکز درام که ظاهرا پناهنده و بیگانه است، اما درحقیقت به دلیل سابقه خانوادگی (آلیا خواهرش، مرسده، را در جنگ بوسنی از دست داده است) و حرفه‌اش (معدنچی‌ای که در جست‌وجوی منابع معدنی کارش به نبش قبر و باز کردن مُشت جنایت‌کاران

ما تا وقتی شهروند خوب محسوب می‌شویم، یا تا وقتی مهاجران متمدن که به‌درستی جذب فرهنگ و جامعه‌ جدید شده‌اند، به حساب می‌آییم، که گوش به فرمان و مطیع باشیم. کافی است که جزو اقلیت‌ها و مهاجران و آسیب‌پذیرها باشیم تا به محض اولین اعتراض به نظم حاکم، گوشمالی‌مان بدهند. آلیا معدنچیِ بوسنیایی‌تبار که همراه

«همدلی» روایت خود را بر زمینه‌ برگزاری آیین کاتولیک عشای ربانی و نخستین مراسم نان و شرابِ خانواده‌ای ازهم‌گسیخته پی می‌ریزد. در این‌جا نیز همچون «ایدا»ی پاول پاولیکوفسکی، داستان، داستان بلوغ نوجوان است در مذهبی مبتنی بر فرایض و عبادات. داستان بیم و استیصال نوجوانی که کورسوی امید و پیوند را در بیعت مومنانه‌ دوباره‌

«رضا» به کارگردانی علیرضا معتمدی شاید از هیجان‌انگیزترین فیلم‌های اول این سال‌های سینمای ایران است. فیلمی شخصی که خودش را در پرسه‌زنی‌ها و سرگردانی شخصیت اصلی‌اش در یک دوران برزخیِ بعد از پایان و قبل از آغازِ دوباره‌ یک رابطه تعریف می‌کند (چیزی شبیه کسوف آنتونیونی، بی‌آن که به لحاظ سبک سینمایی تاثیری از آن