شاید بعد از «ئی‌تی» (استیون اسپیلبرگ/ ۱۹۸۲)، به‌عنوان فیلمی برای مخاطبان کودک و نوجوان با موضوع موجودات فضایی، «تیتو کوچولو و موجودات فضایی» بهترین فیلمی باشد که داستانش در این زمینه است. البته موضوع فیلم پائولا لیویا رندی شاید تا حدی بیشتر به فیلم «تماس» (رابرت زمکیس/ ۱۹۹۷) شبیه باشد: امکان‌سنجی ارتباط با مردگان از

رابطه سینمای آمریکا و فرهنگ ایتالیایی همیشه رابطه‌ای خاص و مورد توجه مردمان سراسر جهان بوده است. از اهمیتی که سوفیا لورن در دهه‌های مختلف نزد سینماروهای آمریکایی داشت، تا اقبال عجیب فیلم‌های فدریکو فلینی در آمریکا که هم در فروش بالای «زندگی شیرین» خودش را نشان می‌داد و هم در اسکارهای متعدد فلینی. به

«تیتو کوچولو و موجودات فضایی» مکاشفه‌ای در روابط انسانی و درون آدم‌ها در دنیایی است که فاصله‌های زیاد جغرافیایی –  از شهر گرم و مدیترانه‌ای ناپل در جنوب ایتالیا، تا صحرای خشک و بی‌آب‌وعلف نوادا در غرب دور آمریکا – بین انسان‌ها فاصله انداخته و تنهایی آدم‌ها آن‌ها را بر آن داشته که در دنیاهای

«این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است» داستان فیلم «انقلاب خاموش» بدون این جمله‌ همواره تاثیرگذار هم تکان‌دهنده و قابل لمس است. داستان فیلم – که اقتباسی از یک کتاب اتوبیوگرافیک است- در برهه‌ای حساس از آلمان شرقی کمونیستی می‌گذرد؛ سال ۱۹۵۶، زمانی که هنوز دیوار برلین ساخته نشده و عبور از

«حکایت دریا» نهمین فیلم بهمن فرمان آرا است که بر اساس فیلمنامه‌ای از خودش ساخته شده است. فیلمی که در راستای مضامین تکرارشونده فیلم‌های بعد از انقلاب این فیلم‌ساز قرار می‌گیرد و زندگی یک نویسنده پیر را روایت می‌کند که تجربه‌های تلخ اخیرش را در آسایشگاه به یاد می‌آورد، یا چه بسا کلیت ماجرا همچون

«یه‌وا» فیلم اصلا بدی نیست؛ که با این فیلمنامه آشفته می‌توانست فیلم بدی شود؛ که نشد. دلیل اساسی‌اش در فضاست و آدم‌های درست متعلق به آن فضا. فیلم ضعیف است، اما آدمیزادی. کمی اشک و آه اضافی دارد. شخصیت اولش، که فیلم قصه اوست، خوب است؛ و دربه‌دری‌اش هم. مهم‌تر از همه در فیلم آدم‌هایند

شاید این روزها نتوان هیچ فیلمی را به اندازه «گندم» به شرایط جهان امروز نزدیک دانست. یک آخرالزمان که شبیه آخرالزمان‌های آشنای سینما نیست، اما به ما یادآوری می‌کند که جهان امروز با آخرالزمان تفاوت چندانی ندارد. و درست مانند دنیای امروز می‌شود تعامل و نزاع انسان، علم و طبیعت را در آن دنبال کرد.

برای کسانی که با فیلم‌های پیشین سمیح کاپلان‌اوغلو آشنا هستند، «گندم» یک غافل‌گیری کامل است، هم به لحاظ لحن و هم به لحاظ ابعاد تولیدی پروژه. فیلم با فضای آخرالزمانی/علمی‌ -خیالی آغاز می‌شود، ولی به‌تدریج، با اتکا به قصه‌ «موسی و خضر»،  مسیرش را به سمت یک‌جور سیر و سلوک عرفانی کج می‌کند. گه‌گاه شبیه

پس از دوران چپ‌گرایانه «گروه ژیگا ورتف»، در میانه راه تلاش برای خلق ساختاری ملهم از ترکیب‌بندی‌های نقاشی و جزئیات آن، «فراز و نشیب یک شرکت کوچک فیلم سازی» رویکردی متفاوت به واسطه بیانی را رقم می‌زند. با بازتابی از دل‌مشغولی کارگردانان بزرگ برای کشف قابلیت‌های بیشتر رسانه جدید در دهه ۸۰ میلادی، فیلم تلویزیونی ساخته