یک قطعه شاعرانه

کامیار محسنین

ذره‌ای هم متعجب‌کننده نیست که فیلمِ برنده جایزه اصلی بخش کودک و نوجوان در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین 2019 بیننده را به دنیای فیلم‌های کودک فراموش‌نشدنی ایرانی در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی بازگرداند. روایت ساده، محیط روستایی، بازیگران کودک غیرحرفه‌ای، تصویرپردازی تفکربرانگیز و تمثیل اخلاقی به قطعه‌ای منجر می‌شود خالی از بارقه ناتورالیستی کیارستمی، بلکه نزدیک به دنیای رنگارنگ و سرزنده آثار نخستین مجیدی. در روستایی در چین، در میان پنبه‌زارها و صحرا، عیسی مقدر است که تنها بماند و با مادرش که بیمار است، با بهترین دوستش که از مدرسه اخراج شده است و با بره‌ای کوچک که ناپدید شده است، خداحافظی کند. وانگ لینا در نخستین اثر بلند خود موفق می‌شود فیلمی تاثیرگذار بسازد که در تصاویر بر معنای غیاب تاکید می‌ورزد. به این شیوه، او قطعه‌ای شاعرانه در باب تعلق خاطر داشتن و تنها ماندن ارائه می‌دهد. از بخت خوش، کارگردان تمام مدت وانمود نمی‌کند که بیش از اندازه هوشمند و نکته‌سنج است. پس راهی می‌یابد که دنیای کودکی را به همان سان حساس و پاک خلق کند. راهی می‌یابد که دنیای امید و یأس را به همان سان واقع‌گرایانه و قابل درک خلق کند.