تبعید دل کندن است، انزوایی رع بآور. در تبعید، یکی خودش را گم می کند، یکی رنج می کشد، یکی رو به زوال می رود. اما همچنین می توان در سرزمین واژه ها، تصاویر، در خیالپردازی هایی که کودکانه نیستند، خویشتن را پیدا کرد. همه چیز با تبعید شروع می شود. تبعید تعمقی درباره غیاب است؛ درباره انزوای درونی، جغرافیا، سیاست. تبعید تلاشی است برای روشن سازی نقش پسری در کامبوجیای دموکراتیک و مردی که نمی تواند بی عدالتی را بپذیرد: ما در آرزوی چه نوع انقلابی هستیم؟ انقلابی در جهت انسانیت و برای انسانیت؟ انقلابی در حد و اندازه انسانیت، همراه با احترام و درایت؟ یا خلوص کاذب تلاشی برای تخریب، که چه در آسیا باشد یا در غرب پیروان بسیاری به خود دیده است؟