پایان به منزله آغازی دیگر

امیر پوریا

سینمای آرژانتین در این دو دهه قرن بیست‌ویکم، از تصویر انسان شهرنشین معاصر در برابر آن‌چه حق اوست اما برای دست‌یابی به آن باید تلاش کند، جلوه‌هایی به‌یادماندنی خلق کرده است. از فیلم «لئونرا» (پابلو تراپرو/ 2008) تا «رازی در چشم‌هایشان» (خوان خوزه کامپانلا/ 2009) تا «داستان‌های وحشیانه» (دِیمیَن شیفرون/ 2014)، تصویر معادلات اخلاقی و روابط انسانی در این فیلم‌ها، بسیار درگیرکننده است و به نظر می‌رسد باید آن را به عنوان جریان سینمای نوین این دوران در سینمای آرژانتین، در تاریخ سینمای این سال‌ها ثبت کرد.

فیلم «جوئل» ساخته کارلوس سورین، کارگردان کهنه‌کار آرژانتینی، نمونه دیگری در امتداد همین جریان است. نگاهی که فیلم به مضمون «تربیت» بچه دارد، بسیار خاص و از نیازهای اساسی جوامع امروزی است: در آمدن از این تصور که تربیت، پدیده‌ای آنی و فوری است و می‌تواند با همان کوشش‌های اولیه، به حاصلی شایسته برسد. دیدگاهی که شاید اندکی دیر و نزدیک به اواخر فیلم، تازه خودش را نشان می‌دهد و تمام میزانسن‌ها، دیالوگ‌ها و موقعیت‌های دراماتیک، به آن اختصاص پیدا می‌کند.

اما در همین مسیر، فیلم با وجود پایان درخشانش، عملا جایی تمام می‌شود که می‌توانست شروع یک درام پرتنش و جذاب را رقم بزند. در حقیقت، آن‌چه در تمام فیلم می‌بینیم، مانند مقدمه‌ای است برای مقاومت شخصیت سیسیلیا در برابر تنگ‌نظری والدین هم‌کلاسی‌های جوئل. می‌شد فیلم را با مکث بیشتر بر آن‌چه مضمون اصلی آن است، تازه از این نقطه پایان، شروع کرد.