فیلمی برای زمزمه و تماشا

محمدرضا فرزاد

«وا کَس چه» بازگشت کامران حیدری به علاقه و اِشراف اوست، به مستند موسیقی و جنوب. و البته مهارت و دل‌بستگی او در برقراری ارتباط با مخاطب وسیع. پس از فیلم تلخ و بحث‌برانگیز اما هم‌چنان موفق «علی آقا» فیلم جدید او راه دینگومارو را در مسیری این‌بار سوگوار می‌پیماید. فیلم آلبوم-کاتالوگی از به‌یادماندنی‌ترین ترانه‌های ابراهیم منصفی ا‌ست، همو که طبقه متوسط پایتخت‌نشین، در این سال‌ها وسواس غریبی به بازیابی و بازخوانی ترانه‌هایش داشته است. رامی که عاشقانه‌هایش از دل برآمده و بر دل‌ها نشسته است. و «وا کَس چه» هم‌چنان‌که به روایت تازه و روشن‌گری از زندگی رامی برخاسته، سعی بر تجلیل و ستایش همین روحیه سهل و ممتنع و دل‌نشین ترانه‌های او نیز دارد. فصول شورانگیزی در فیلم هست که هم‌خوانی شانسون‌های رامی از سوی مردم کوچه و بازار بر محبوبیت غریب و غربت‌زده او گواهی می‌دهد. فیلم‌ساز در ساختار فیلم، از سادگی و پرسه‌گردی موسیقی خنیاگر رامی الهام گرفته و تلاش و تمرکز خود را به نمایش هم‌بستگی و پیوند تنگاتنگ ترانه‌های رامی با زیست و اقلیم او معطوف ساخته است. برخلاف چند فیلم ساخته‌شده درباره منصفی، «وا کس چه» هوشمندانه با پرهیز از سکون گفت‌وگوهای کارشناسانه یا دریغ‌خوار، روایت پسامرگ و سیالی از زیست خودویران‌گر و مالیخوالیایی رامی را از زبان خود او حکایت می‌کند؛ پرتره‌ای متین و دل‌نشین که قطعا ناگفته‌های بسیاری را با طرفداران وسیع رامی در میان می‎‌گذارد. فیلمی برای زمزمه و تماشا.