اين فيلم پاياني ندارد

سحر عصرآزاد

بی‌حسی موضعی سومين فيلم سينمايي حسين مهكام پس از «آزادی مشروط» و «آندرانيك» است. فيلمي كه به جهت فرم و جنس و لحن قصه می‌تواند يادآور «اسب حيوان نجيبي است» باشد، البته با هويتي مستقل. فيلم در فاصله يك شب تا صبح همراه با پنج كاراكتر كه هر يك به نوعی به هم گره خورده‌اند، در خيابان‌های شهر می‌گذرد و مخاطب را با فضای ابزورد سرخوشانه و جذابی همراه می‌كند كه نمي‌تواند رهايش كند. كاراكترهای معموليِ درمانده كه براي مواجهه با گره‌هاي زندگي خود، دست به انتخاب مسيری متفاوت می‌زنند كه حاصل آن كنجكاوی‌برانگيز و البته غيرقابل پيش‌بيني است. فيلم از حضور پنج كاراكتر جذاب بهره می‌برد كه با نگاهی جزئی‌نگرانه و آشنايی‌زدا طراحي شده‌اند و همين وجه در پرداخت آن‌ها نيز لحاظ شده؛ از ديالوگ‌نويسی تا رفتارشناسي و كنش و واكنش‌های لحظه‌ای. اين رويكرد منجر به خلق فضا، قصه، آدم‌ها، روابط و مسيری غيرتكراری در طول فيلم شده كه جغرافيا و ظاهرش آشناست، اما در همه سطوح و جزئيات از آشنازدايی بهره بهينه برده و به همين دليل در ذهن مخاطب همچون فينال فيلم، پايانی ندارد. پايان، هم به مفهوم فينال و پايان‌بندی، هم به مفهوم ادامه يافتن جهان فيلم در ذهن مخاطب.