از اختناق به طغیان

کامیار محسنین

«غروب» که نگاهی ظریف به دنیایی است که در آن سکوت مسبب خشونت می‌شود، نشان می‌دهد چگونه جامعه‌ای بیمار در انتظار ناآرامی و برخورد است تا پا به عصری جدید بگذارد. نه به آن شیوه که «روبان سفید» بخشی کوچک از جهان را نشان داد که آماده ورود به جنگ اول جهانی است، بلکه به شیوه‌ای شکوهمند که نقش ایوان را به نمایش بگذارد و بعد به هر گوشه ساختاری اجتماعی سفر کند که به ورطه زوال و فاجعه فرو غلتیده است. هنگامی که دختری به شهر بازمی‌گردد تا در مغازه کلاه‌فروشی که خانواده‌اش از دست داده‌اند کار کند، به هزارتوی فساد و بهره‌جویی رانده می‌شود که شاید نشانی از برادر گم‌گشته‌اش بیابد. در «غروب»، لاسلو نمش از دوربین عصبی روی دست صرف‌نظر می‌کند تا شگفتی بصری استیلیزه‌ای را بیافریند. نمش در تعقیب شخصیت اصلی با حرکات نرم دوربین، فیلم را از ترکیب‌بندی‌های دیوانه‌کننده منظره و پرتره سرشار می‌کند. به‌واقع، «غروب» باله‌ای دیداری از تصاویری است که به‌تدریج از اختناق به طغیان می‌رسند.