یک تجربه موفق

همایون امامی

در سینمای مستند ایران با نمونه‌­های کمیابی روبه‌رو هستیم که به تئاتر پرداخته باشند. فرزاد خوشدست با رویکردی کاربردی، به سایکودرام که برآیند هنر و روان‌شناسی است، می‌پردازد. تا از این رهگذر پالایش شخصیت و اعاده­ عزت نفس مجرمان کانون اصلاح و تربیت را به دنبال داشته باشد.

کارگردانی با حضور در کانون اصلاح و تربیت و دیدار با مددجویان کانون از آنان می‌­خواهد داوطلبانه با حضور در نشست­‌های تمرین او را در به صحنه بردن نمایشنامه‌­ای از زندگی و موقعیت خود، یاری دهند.

از همان ابتدا روایت فیلم بر پایه دو جریان پیش می­‌رود: نخست جریان پیشرفت آموزش­‌های کارگاهی و جریان دوم آشنایی با مددجویان داوطلب و علت‌­هایی که به دستگیری و محکومیت آنان انجامیده است. این دو جریان پیش رفته و بالاخره پس از فراز و فرودهایی نمایش به صحنه می‌­رود. فراز و فرودهایی که متاسفانه مورد درنگ قرار نگرفته و به اجمال برگزار می‌­شوند. نمایش با درخشش در سی‌وششمین جشنواره جهانی تئاتر فجر راهی را به روی مددجویان باز کرده و موفق به تغییر افق­های دید آنان و رفعت بام آرزوهایشان می‌شود. به‌خصوص وقتی داوران جهانی جشنواره از گروه نمایش دعوت می‌­کنند تا نمایش خود را در شهرهای هامبورگ و هانوفر آلمان نیز اجرا کنند. خوشدست در پایان فیلم ما را با دستاوردهای مثبت این تجربه آشنا می‌­کند؛ اعاده­ عزت نفس این نوجوانان بزه­کار که اگرچه مقطعی و موقتی، ولی موثر بوده است. در پایان مطلع می‌­شویم که از بین مددجویان هنرمند، برخی هنوز در زندان به سر می‌برند و برخی دیگر می­‌کوشند رویای ادامه­ تحصیل خود در رشته تئاتر را محقق سازند.