تصویری از تاثیر جنگ در ورزش

سحر مصیبی

ورزش همیشه پیام‌آور صلح و امید در کشورهای مختلف است، به‌خصوص در کشورهایی که برای فرار از جنگ و خون‌ریزی صلح را شعاری برای به حقیقت پیوستن انتخاب می‌کنند.

آلبانی کشور کوچکی است که با پشت سر گذاشتن دوران سیاسی سخت، این‌بار چشم امید خود را به جوانان تیم ملی فوتبالش دوخته است که شاید این دوران تیره و تار، جنگ، فقر و سختی را با مبارزه و مشقت، در اولین حضور در یک مرحله نهایی تورنمنت بین‌المللی شاهد باشند. به‌درستی که صلح و فوتبال هم‌آغوش هم می‌شوند.

جنگ این‌بار در مستطیل سبزرنگ میدان درمی‌گیرد. منتها این جنگ در حال قانون‌مند شدن، مدنی شدن و انسانی‌تر شدن است و برای جزیره کوچک آلبانی پیام‌آور اتحاد و نوع‌دوستی در میان نسلی که خواهان دوستی با همسایگان خود است تا درگیری داخلی و نژادپرستانه که نیاکان کشورهای آن منطقه خواهانش بودند.

گرچه برد و باخت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، ولی مهم این است که انگیزه‌ای را تقویت کند برای حضور در عرصه بین‌المللی و تاثیری در یک جامعه دردکشیده که در تاریخ، قربانی جنگ مرزی در جنوب شرقی اروپاست. مستند گزارشی «پیروزی» تصویری از چگونگی تاثیر جنگ در ورزش به معنای مثبت آن و تلاش برای بازگرداندن شور و هیجان و اتحاد ازدست‌رفته مردمان آلبانی است.

تاثیر هنر و ورزش در بین افراد یک جامعه می‌تواند نقطه عطف بزرگ و موثری باشد که در این فیلم به عینه می‌توان مشاهده کرد.

درگیر احساس وطن پرستی

پیروز کلانتری

در مسابقات مقدماتی جام جهانی فوتبال 2016 فرانسه، تیم ملی آلبانی در گروهش باید دو بار با تیم ملی صربستان روبه‌رو شود. پیشینه­ جنگ بالکان و رویارویی­های خشن مردم صرب با آلبانی­تبارهای کوزوو در این جنگ، این مسابقات را حساس و پیش­بینی­ناپذیر کرده است. فیلم، هم احوال پرماجرای این دو مسابقه و هم مسیر ملتهب و پرفرازونشیب راه یافتن آلبانی به جام جهانی را دنبال می­کند.

تیم آلبانی را جوانان فوتبالیست نسل کوزوویی­های کوچ­کرده به غرب در دوران جنگ بالکان تشکیل می­دهند که در دوره­ این مسابقات در تیم ملی کشورشان دور هم جمع می­شوند و در احوالی که بعضی­شان زبان ملی­شان را هم نمی­دانند، خیلی زود در فضای ملتهب و میهن­پرستانه­ حول این تیم جا می­افتند! سه کارگردان فیلم هم خود کم­وبیش درگیر افکار و احساسات میهن­پرستانه­ طرف آلبانی­اند و این­چنین، از جایگاه تیزبین یک مستندساز جست‌وجوگر دور می­مانند. موسیقی مدام و بی‌منطق جاری در فیلم و ذهنیت تقلیدگرانه و پسندهای رسانه­ای/ تصویری فیلم­سازها فیلم را در سطح یک گزارش یک­ بار مصرف باقی نگه می­دارد. منتها اتفاق­های جوراجور واقعی ملاط کافی برای تغذیه­ ماجراجویی­های فیلم و کارگردان­هایش فراهم می­کند که گل سرسبدشان این است: بالا فرستادن پهپادی با پرچم آلبانی و تصویر دو شخصیت ملی این کشور به دست یک میهن­پرست آلبانی­تبار به نام بالیست (هر آلبانیایی یک پسرعمو مثل بالیست دارد!) در زمین فوتبال صربستان، که یک تماشاگر آلبانیایی هم در آن نیست!