نوری بیلگه جیلان، یکی از تحسینشدهترین فیلمسازان معاصر ترکیه، با سینمای مشاهدگر ژرفاندیشانه شناخته میشود، جایی که در آن شعر را نه بهواسطه زبان یا حرکت نمایشی مطرح میکند. در جهان او، شعر نه از اغراق و بیان پرشور، بلکه از سکوت، چشمانداز و دروننگری زاده میشود.
فیلمهایی چون «روزی روزگاری در آناتولی» (۲۰۱۱)، «خواب زمستانی» (۲۰۱۴) و «سه میمون» (۲۰۰۸) زیست روزمره را به تأمل ژرف در هستی بدل میکنند؛ جایی که طبیعت و حرکتهای ظریف انسان به ظرفی برای پژواک پرشور و بااحساس تبدیل میشوند.
در مسیر تکامل این جهان سینمایی- که در «درخت گلابی وحشی» (۲۰۱۸) و «روی علفهای خشک» (۲۰۲۳) به اوج میرسد- جیلان از سکون سینمایی زبانی متمایز پدید آورده است؛ زبانی که در آن تصویر و زمان با آرامشی فلسفی نفس میکشند.
