یانگ وو – کیم نماینده جدید جشنواره فیلم بوسان در جشنواره جهانی فیلم فجر می‌گوید همکاری دیرینه‌ای میان این دو جشنواره هست.

محمد الدراجی کارگردان عراقی می‌گوید رویکردی واقع‌گرایانه و شاعرانه دارد و به همین دلیل خیلی‌ها سبک فیلمسازی او را شبیه کارگردانان ایرانی‌ می‌دانند.

آن دمی گرو می‌گوید مشارکت بازیگران و فیلمسازان در جشنواره جهانی فیلم فجر زیبا ، منحصربه‌فرد و اتفاقی مختص به ایران است.

لیلا بابوویچ نماینده رادیو و تلویزیون بوسنی و هرزگوین می‌گوید خیلی از جشنواره جهانی فیلم فجر رضایت دارد چون می‌توان تمام پخش‌کنندگان فیلم را در یک جا ملاقات کرد.

گیورگی اواشویلی می‌گوید بیشترین شباهت بین آثار سینمایی ایران و گرجستان این است که علاقه، سوژه و تمرکز اصلی همیشه بر انسان، دلیل زندگی و آن چیزی است که در درون بشر می‌گذرد.

استاد دانشگاه سوربون می‌گوید سینمای ایران تاریخچه قدیمی دارد و ارتباطش با تصویر به سال‌های دور باز می‌گردد.

جبر یا اختیار؟ (شاید) مسئله این است! سوالی که قدمتی به درازای عمر انسانِ اندیشنده دارد و به اذعان جمع کثیری از اندیشمندان، غامض‌ترینِ مسائلِ فلسفی بوده است. بحثی که نه‌تنها در فلسفه، بلکه در دین، عرفان و علم نیز ریشه دارد. هیچ‌یک از ما دوست ندارد از سربازان پیاده‌ یک بازی شطرنج باشد! ولی

«پیامی به پدر» در نگاه اول، یادآور فیلم معروف موج نوی سینمای ایران، «یک اتفاق ساده» (سهراب شهیدثالث/ ۱۳۵۲) است: پسری تخس و درس‌نخوان که در غیاب مادر، ناگزیر به زندگی همراه با پدری بی‌توجه است. اما سریک آپریمو در «پیامی به  پدر»، موقعیت‌های دراماتیک‌تری را در مقایسه با آن فیلم ایجاد کرده است که

تصورش سخت است و تحققش دل‌پذیر؛ که فیلم‌سازی بتواند هم از لوکیشنی با ویژگی‌های بصری خاص بهره بگیرد و هم تمام دنیای فیلمش تنها به تصویرسازی محدود نشود. در اغلب فیلم‌هایی از جنس «آگا» غلبه محیط بر روایت، باعث ایجاد اگزوتیسم افراطی در فیلم می‌شود و از پیوند عاطفی میان فیلم و مخاطب، فاصله می‌گیرد.