خداوند شبان من است

محسن آزرم

همه زندگیِ بسنیک، این چوپان تنهای گوش هگیر و ک محرف اهل روستایی در آلبانی،خداوند « : خلاصه کرد » مزامیر « را می شود در این آی ههای فصل بیس توسوم کتابشبان من است؛ محتاج به هی چچیز نخواهم بود. در مرتع های سبز مرا می خواباند.نزد آ بهای راحت مرا رهبری م یکند. جان مرا برم یگرداند و به خاطر نام خودو این چوپان، که خواهرش ناگهان دربار هاش ». به را ههای عدالت هدایتم می نمایدمی گوید مغزی ناتوان دارد و تشنج های گاه و بی گاه حا لوروزش را دگرگون می کند،بیش از آن که مثل بیشتر مردمان روستایش ظاهربین باشد، اهل باطن است وچیزهایی را م یبیند که به چشم دیگران نمی آید. همین است که بعد از نماز نیمروزناگهان چیزی بر دیوار می بیند که زیر لای ههای گچ و رنگ پنهانش کرد هاند؛ چیزیکه خبر از گذشته ای ن هچندان دور در زمان ه سلط ه کمونیست ها می دهد؛ زمانه ایکه عبادت برای مومنان عملا ناممکن بوده و مگر حالا در زمانه ای که ظاهرا همهچیز آزاد است، نباید چیزهایی را پنهان کرد؟ و مگر خودِ بسنیک چیزهایی را ازخانواد هاش پنهان نمی کند که فقط ویلما از آ نها باخبر است؟هرچند این هم ه چیزی نیست که بسنیکِ ک محرف را به غریب ترین ساکن آنروستا بدل م یکند؛ رابطه اش با مادرِ مهربانِ کاتولیکِ ازدست رفته اش، پدر بیمارِ
کمونیستش، خواهر مسلمان معتقدش و برادر ارتدوکس ظاهرا ب یقیدش او را بهسوی تنهایی عظیم تری م یکشاند که پیش از این با آمدن ویلما کمی تغییر کردهبود، اما پای خانواده که در میان باشد، ظاهرا هی چوقت نمی شود راه دیگری رفت وهمین بسنیک را دوباره به راهی م یکشاند که در همه این سا لها پیموده است؛ هیچراه دیگری نیست؛ راه اگر هست، تنها ماندن است و به تنهایی خود عادت کردن.