بازگشت به خانه پدری

علیرضا نراقی

«کیک» ساخته آسیم عباسی یک ملودرام خانوادگی با تم بازگشت است. الگوی آشنایی که در آن فرزندان به دلیلی- که اغلب با والدین مرتبط است- مجبور به رجعتی سرنوشت‌ساز و متحول‌کننده به خانه پدری می‌شوند. «کیک» مانند فیلم‌هایی با این الگوی دراماتیک شخصیت‌های جوانش را به خانه پدری بازمی‌گرداند تا دوباره از یک خانواده ازهم‌گسیخته، خانواده‌ای پیوسته و منسجم بسازد. این یافتن دوباره نهاد خانواده، یا به‌اصطلاح «ریشه­ها» با انواع رازها، احساسات سرکوب‌شده کودکی و پیچیدگی‌های ارتباطی همراه است. زرین، زارا و زِین خواهر و برادرانی هستند که هر یک رابطه به‌خصوصی با والدین خود دارند، بیماری پدر و مادر آن‌ها را دوباره وارد این رابطه می‌کند و عواطف خفته آن‌ها را نسبت به گذشته بیدار و حتی آن‌طور که رویکرد فیلم است، اصلاح می‌کند.

فیلم احساسات‌گرای آسیم عباسی با تصاویر چشم‌نواز و پلان‌های رنگین، نسبت به زادگاه شخصیت­‌ها نگرشی هم‌دلانه و گاه تبلیغاتی دارد و به همین دلیل هم آن‌ها را در انتها به این جغرافیا و گذشته بند می‌کند. ما بازگشت هیچ‌یک از بچه‌ها را به خانه خود و کشوری که مهاجرت کرده‌اند، نمی‌بینیم، گویی انتخاب آن‌ها این‌بار ماندن است. «کیک» در عین حال که تصویری پرزرق‌وبرق از یک خانواده زمین‌دار پاکستانی است که حالا به بورژوازی غرب‌گرای این کشور بدل شده، بازتاب‌دهنده ازهم‌گسیختگی هویتی این طبقه و عقده‌های عاطفی حاصل از مهاجرت نیز هست.