هم زیستی با طبیعت

آیدا مرادی آهنی

داستان فیلم بیتوکوف داستان طبیعت و آدم‌هاست. روایت روابط خونی که به‌شدت غریزی و تنیده در طبیعت هستند. همه‌ این‌ها چنان به هم پیچیده‌اند که گویی بقای داروینیسمی، غریزه‌ و طبع آدم‌ها را هدایت می‌کند. آدم‌های «رودخانه‌های عمیق» سر به دست آوردن کاری مثل انداختن درخت‌های جنگل می‌توانند با تبر به جان هم بیفتند. فرقی هم ندارد کسی که روبه‌رویشان ایستاده، برادر خونی باشد یا همسایه‌ مزاحم. برای همین وقتی درختی روی پدر خانواده می‌افتد، این جنگ بقا با خوی وحشی‌اش آدم‌ها را آماده‌تر می‌کند. از هر طرف آدم‌هایی برای به دست آوردن کار پیرمرد می‌رسند. به خاطر همین‌هاست که بِس حتی به برادر کوچکش هم اعتماد نمی‌کند. از نظر بس حتی او هم می‌خواهد شغل پدرشان را بدزدد. بس خشمگین است و عصبانی و خسته؛ و آخرین چیزی که نگرانش می‌کند، این است که وسط این جدال‌ها کسی بمیرد. بس ترسی از درگیری با مردم دِه ندارد. از میان دعواها و کتک‌کاری‌ها، شخصیت‌های فیلم بیتوکوف به ما می‌گویند آدم‌ها زندگی در این مکان را بلد نیستند. هنوز هم نه رفتار با طبیعت را بلد شده‌اند و نه زیستن کنار همدیگر را. طبیعت و غریزه را گم کرده‌اند. بس و برادرش با هم فرق دارند، اما هر دو می‌دانند مبارزه با طبیعت و مردمانی که این طبیعت خشن تربیتشان کرده هم کاری نیست که بشود از آن سر درآورد. چیزی که آدم‌های این روستا را شکست می‌دهد، همین است. زندگی‌شان هیچ‌وقت بهتر نمی‌شود و تنها چاره‌اش یا همین مدارای ازلی ابدی است، یا ترک کردن آن‌جا.