داستان سوال های بیجواب

آیدا مرادی آهنی

مائورو مرده و کارولینا با وجود داشتن یک بسته دستمال کاغذی باز هم گریه‌اش نمی‌گیرد. حتی وقتی سروکله‌ زنی پیدا می‌شود که ادعا می‌کند اولین عشق مائورو بوده، باز هم انگار چیزی تغییر نمی‌کند. موضوع این‌جاست که آدم‌ها ظاهرا برای دلداری و تسلی دادن به غم کارولینا می‌آیند، اما هرکس روی کاناپه‌ خانه‌ او می‌نشیند، به دنبال تسکین است و کارولینا باید آرامش کند. پرسش اصلی فیلم «ماستاندرئا» جواب ما به مرگ نزدیکانمان است. ما به مرگ آن‌ها که دوست داریم، چه پاسخی می‌دهیم؟ برای برونو مرگ پدرش سوال‌های زیادی ایجاد کرده. مثل این‌که چه لباسی بپوشد و آیا ژاکت تیم فوتبال آلمانی برازنده‌ مراسم است؟ چه جواب‌هایی باید به سوال‌های خبرنگارها بدهد؟ برای برونو مراسم پدرش نمایشی است که مثل نمایش‌های مدرسه باید بی‌نقص اجرا شود. تمام مدت که پسر به این نمایش فکر می‌کند، مادرش دنبال راهی برای سوگواری می‌گردد. کارولینا حتی ادای مهمان‌های سوگوارش را درمی‌آورد، اما دریغ از یک قطره اشک. اصلا چرا بعد از هزاران سال هنوز هم سوگواری برای ما یک نمایش بزرگ است؟ چرا آنان که گریه و شیون نمی‌کنند، محکوم‌اند به سنگ‌دلی؟ چرا نمی‌شود سوگواری آدم‌ها با هم فرق داشته باشد، همان‌طور که شادی‌شان یکی نیست؟ وقتی کسی یک‌دفعه و برای همیشه از پیش ما می‌رود، بدون آن‌که آخرین حرف‌هایمان را زده باشیم، یا بدانیم آخرین کلمه‌های او چه بوده، مگر می‌توانیم مثل بقیه برایش سوگواری کنیم. این سوال‌هایی است که فیلم «ماستاندرئا» از ما می‌پرسد. و کنارش می‌گوید هر آدمی با مرگش فقط دنیا را ترک نمی‌کند، بلکه یک دنیا راز را جا می‌گذارد. رازهای کوچکی به سادگی زندگی. احساس بین مائورو و پدرش، تحسین دوست قدیمی‌اش، خاطرات عشق جوانی‌اش، همه‌ این‌ها جا می‌ماند؛ چیزهایی مهم‌تر از گریه کردن و سوگواری.