داستان هایی در هم تنیده

کامیار محسنین

تاریخ خود را تکرار می‌کند؟ یا تداوم داستانی است که مدت‌ها قبل آغاز شده است؟ در «دوست عزیز من»، داستان‌های درهم‌تنیده‌ای در گذشته و حال نشان می‌دهند که هستند داستان‌های انسان‌های سرگردان در ادوار مختلف که نمی‌توان در طبقه تراژدی یا مضحکه قرارشان داد – درست مثل داستان‌هایی مبتنی بر خودشناسی که با تصویر ارتباط شخص سرگردان با دیگران و هر چیزی که احاطه‌اش کرده است، مشخص می‌شوند. زمانی که دختری باردار در جست‌وجوی دوست گم‌شده‌اش به روستایی دورافتاده می‌رود، درمی‌یابد این داستانی جدید برای پدربزرگ و مادربزرگ دوستش نیست. یانگ پینگ دائو در نخستین فیلم سینمایی بلند خود در زیبایی کوه‌های جنوب چین غور می‌کند، نه صرفا برای آن‌که چشم‌اندازهایی خیره‌کننده ارائه دهد، بلکه برای آن‌که از عناصر متفاوت طبیعت در مقام عناصر تغییرناپذیر روایت بهره گیرد. به این شکل، درهم‌تنیدگی دو داستان به واسطه تصاویر، و نه جریان لاینقطع کلمات، محقق می‌شود. و دنیایی شاعرانه پیرامون سرگردانان فراری شروع به شکل‌گیری می‌کند. به این شکل، روایتی با آهنگی کند به واسطه چشم ظرافت بین کارگردان که در جست‌وجوی جزئیاتی در تصاویری خیره‌کننده است، قوت می‌یابد.