آرامش پس از جنگ

نسترن مولوی

امید به زندگی در مسیر قهرمانی درون‌مایه اصلی این درام زندگی‌نامه‌ای است. شایستگی و فروتنی یک شخصیت از ارتشی که در جنگ مغلوب شده، او را از یک دشمن به دوستی که حضورش باعث پیروزی است، سوق می‌دهد.

برت تراوتمن سرباز آلمانی است که در کمپی در منچستر واقع در انگلستان اسیر جنگی است. به نحوی اتفاقی با نمایش خوب دروازه‌بانی در زمان بازی با سربازان بریتانیایی، از سوی یک مربی انگلیسی برای بازی در تیمی کوچک انتخاب می‌شود. پیشرفت او طی سالیان باعث می‌شود در فاصله سال‌های 1948 تا 1964 در تیم منچستر سیتی دروازه‌بان اصلی شود. زندگی خانوادگی او نیز هم‌زمان در همان شهر شکل می‌گیرد.

اراده یک مغلوب می‌تواند در حدی باشد که با وجود تمام توهین‌ها در بازی پایانی به‌یادماندنی حذفی 1956، تا مرز خطر جدی برای پیروزی پیش برود و ثابت کند او انسان است و نه هیولایی که دشمن نامش نهند. فیلم‌برداری و تدوین فیلم خصوصا در بخش‌های نمایش بازی فوتبال درخشان است و صحنه‌هایی پرانرژی و نفس‌گیر خلق می‌کند. در بخش‌های عاطفی و رجعت به گذشته‌های زمان جنگ، فیلم با بیننده ارتباطی غریب برقرار می‌کند. فیلم دو نمای مشابه در آغاز و پایان دارد، اما در آغاز تنش زمان جنگ و در پایان به‌زیبایی آرامش سال‌های پس از جنگ را تصویر می‌کند.

جنگ با فوتبال

مجتبی جباری

فیلم سینمایی «دروازه‌بان» روایتی واقعی از معجزه فوتبال است. معجزه‌ای که هم من و هم بسیاری از دوستان من را از دنیایی کوچک و خاکستری وارد دنیایی متفاوت و رنگارنگ کرده که در آن زبان مشترک همه ما فوتبال است. زبان مشترکی که در ابتدای فیلم به‌خوبی گویا بودن خود را به رخ می‌کشد. دیدن لحظه‌ای از فوتبال در فیلم، که مهار پنالتی تعدادی اسیر جنگی از سوی یک دروازه‌بان چابک با فیزیکی مناسب است، باعث ارتباط و آشنایی او با یک مربی آماتور و در ادامه قرار گرفتن در رابطه‌ای دراماتیک با دختر مربی می‌شود.

شروعی بسیار زیبا؛ که گویی به طور حتم خاطرات بسیاری را در ذهن هر فوتبالی تداعی می‌کند.

من با فوتبال بهترین دوستان خود را پیدا کردم و در جامعه صاحب جایگاه و اعتبار شدم؛ جامعه‌ای که ابتدا به مدرسه بازمی‌گردد. معلم‌ها در مدرسه من را به خاطر فوتبال خوبم به ذهن می‌سپردند و گاهی از سر کلاس درس من را می‌خواستند تا در کنارشان فوتبال بازی کنم. درست همان‌طور که در فیلم شاهدیم، که مربی تمام تلاشش را انجام می‌دهد تا به هر قیمتی شده دروازه‌بان را که اسیر جنگی است، به دست آورد تا درون دروازه تیم محلی خود قرار دهد؛ فرصتی که مانند آزادی است برای اسیر جنگی. او را از مسئولیت طاقت‌فرسای نظافت توالت و سرویس‌ها رها و به درون دروازه برای دست‌یابی به آمال و آرزوهایش قرار می‌دهد.

هدف فیلم به رخ کشیدن توانایی‌های فنی دروازه‌بان یا دیگر بازیکنان تیم نیست که خواست کارگردان درش به‌وضوح قابل درک است، که تمرکز بر روی تاثیر حیرت‌انگیز فوتبال بر لایه‌های مختلف و افراد حاضر در آن است. به نظر من هدف فیلم نشان دادن این موضوع است که با فوتبال می‌شود جنگید و کشوری را شکست داد. ملتی را پیروز کرد. با فوتبال می‌شود عاشق شد. حتی می‌شود عاشق خود فوتبال شد. فوتبال می‌تواند غرور فروخفته یک ملت را بیدار کند. با فوتبال می‌توان نسل‌کشی را محکوم کرد و با سینما می‌توان نمایش داد که سربازانی بودند و هستند که علی‌رغم میل باطنی تنها از سر اجبار در جنگ شرکت کرده و دستشان به خون آلوده گشته و امید است که ساخت چنین فیلم‌هایی قدمی در برقراری صلح و اشاعه فرهنگ دوستی در بین ملت‌ها باشد.